Ουτοπία

Ένα στοχαστικό αφήγημα για την επαναμάγευση του κόσμου, για την επανεφεύρεση του ουτοπικού οράματος.


Γνώρισα καράβια και καράβια… Ταξίδεψα με το «Αιγαίο»… Ένα άλλο, με ξύλινα καταστρώματα, το «Όμηρος», με έφερε στην αρχή μιας θαυμάσιας εποχής στα Νότια νησιά. Ξέρω λίγα πράγματα για το Μπάουντυ που δεν επέστρεψε ποτέ. Σε ταξίδια στην παγωμένη Ευρώπη άκουσα για το Γιόρικ. Ή μήπως μόνο για τον μύθο του Γιόρικ; Έμαθα ότι επιτέλους απέφυγε τη μοίρα να γίνει scrap, παλιοσίδερα, σε κάποιο λιμάνι της Β. Αφρικής και τώρα γαλήνια αναπαύεται στης θάλασσας τον πάτο. Στο Puerto Barrios της Γουατεμάλας ανέβηκα στο «Silver Reefer» και λίγες μέρες μετά, μάταια ανακατεύτηκα με το πλήρωμα του «Stella Solaris». Για εβδομάδες περίμενα στους Τροπικούς, σε λιμάνια της Κεντρικής Αμερικής, το «Sam G»... Το «Sam G». που είχε Μαύρο καπετάνιο και πλήρωμα λιγοστό για να με φέρει σε κάποια άλλα νησιά, μιαν άλλη Ρόδο, μια Δεύτερη Φυγή προς την Αθανασία… και δεν φάνηκε ποτέ! Πληροφορήθηκα κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες για το ταξίδι του «Άλμπρανου» στις Νότιες Θάλασσες. Ήμουν πάνω στο κατάστρωμα του «Μπάφορντ», πηγαίνοντας για τη Ρωσία, όταν έψελναν ύμνους για τη μεγάλη γη τους οι Ρώσοι εξόριστοι.
Μολαταύτα υπάρχει ένα καράβι προορισμένο να με λυτρώσει από τις ιστορίες και τους τρόμους καραβιών. Κάποιες φορές σε ένα πάρκο μετά τη βροχή, σε απέραντες βιβλιοθήκες, σε θορυβώδεις καφενέδες… και κάποτε σε ένα τριανταφυλλένιο βιβλιοπωλείο του κόσμου… συναντώ κάποιον που ταξίδεψε με αυτό και όπως εγώ, άκουσε τον πατέρα των νερών, τον πατέρα των ξύλων, τον πατέρα των κανό.