Η θέση της Τουρκίας στην γεωγραφία της Μέσης Ανατολής κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου

Επισταμένη εξέταση της Εξωτερικής Πολιτικής της Τουρκίας κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου μας οδηγεί στην διαπίστωση ότι η θέση της Τουρκίας στην Γεωγραφία της Μέσης Ανατολής δεν υπήρξε τόσον "δεδομένη" (για την Δύση), όπως συχνέστατα υπολαμβάνεται ή και διασαλπίζεται. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως κατά την πρώτη αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στον Λίβανο (1958), η Μεσανατολική Πολιτική της Τουρκίας, ιδίως από της εποχής της Κρίσεως των Πυραύλων της Κούβας (1962) και της περιλάλητης Επιστολής Τζώνσον προς Ινονού (1964) και εντεύθεν, εκινήθη παγίως και άνευ ουδεμιάς εξαιρέσεως με αποκλειστικόν γνώμονα την προαγωγή του εθνικού συμφέροντος. Χωρίς να διαταράσσει το γενικόν πλαίσιον της συμμαχικής σχέσεώς της με τις Αγγλοσαξονικές Δυνάμεις της Θαλάσσης και την εν γένει Δύση, η ιθύνουσα τουρκική ελίτ προδήλως επεχείρησε την αναζήτηση και τον επανακαθορισμό του ίδιου (εθνικού) στίγματος της χώρας της στην Γεωγραφία της Μέσης Ανατολής, εμφανώς επιζητούσα την συνεννόηση με τα Κράτη του εγγύς γεωστρατηγικού περιβάλλοντός της, ακόμη και με τα μη ανήκοντα εις Δυτικές δομές ασφαλείας.