Τα Ανάντεχα

Τα ποιήματα της παρούσας συλλογής γράφτηκαν τα περισσότερα κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του Πάνου Ηλιόπουλου στο νοσοκομείο. Μέχρι να σβήσει και η ανήσυχη και ανυπότακτή του ψυχή δεν άφησε το μολύβι από τα χέρια του, γράφοντας με τον δικό του ιδιαίτερο, μοναδικό τρόπο. Ποιήματα-παραβολές, ποιήματα βυθισμένα στη μελαγχολία και στην αμφισβήτηση, ποιήματα σπαράγματα μιας σειράς προσωπικών και συλλογικών διαψεύσεων, ποιήματα γεμάτα ελπίδα και πόνο και χαμένες προσδοκίες, ποιήματα για όλα όσα δεν άντεχε ο ίδιος, τα δικά του «ανάντεχα», με κριτήριο πάντα το ισχυρό ιδεολογικό του πρόσημο.
Όπως γράφει και η σύντροφος ζωής του στο σημείωμα που προλογίζει την έκδοση αυτή που έγινε εις μνήμην του, «Ο Πάνος ήταν κυρίως ποιητής. Μόνο αν τον ζούσες από πολύ κοντά, καθημερινά και από το πρωί ως το βράδυ, καταλάβαινες με πόση δύναμη, με τι βόγγο, με τι εσωτερικούς λυγμούς καβαλούσε τα κύματα της ψυχής του σαν να ήταν ναυαγός πάνω της…».
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ

Κι ύστερα ήρθαν όλα ανάποδα
το σύμπαν δεν υπάκουσε στις θεωρίες μας
ούτε των χριστιανών, ούτε των μαρξιστών
τρώγονταν μεταξύ τους για όλα.
Να το φυλακίσεις δεν μπορούσες
να το συκοφαντήσεις δεν σε άκουγε
να το κατηγορήσεις φαινόταν γελοίο.
Κρυβόμασταν σε δυο ουτοπίες·
και συνεχίσαμε τον καβγά
και το ρίξαμε στα ανέκδοτα να ξεφύγουμε.