Μύθοι μ’ ήθη, παραμύθι

Άνοιξε το στόμα του κι έφαγε την ανάσα της σαν να'ταν μια μπαμπακένια τούφα από καμένη ζάχαρη. Θα την έβγαζε από το μυαλό του αργότερα. Τα χέρια της του τράβηξαν το πουκάμισο και χώθηκαν από κάτω πλησιάζοντας στο κορμί του με λαχτάρα. [...] Το άγγιγμά της τον ανατρίχιαζε. Η ντροπαλή γλωσσίτσα της ξεμύτισε ανάμεσα από δυο μισόκλειστα σάρκινα παραθυρόφυλλα και τον πυροβόλησε θανάσιμα. Έβγαλε από το μυαλό του τα πάντα και κράτησε τελικά μόνο εκείνη. "Μάθε μου τι θέλουν οι άντρες" ψιθύρισε δειλά μέσα στο αυτί του και παραλίγο να τον κάνει να χύσει. Δεν την άρπαξε από τα μαλλιά, δεν την πέταξε στο κρεβάτι, ούτε και της έσκισε τα ρούχα. Αλλά ήταν μέσα της μέχρι το πρωί. Τη δοκίμασε από παντού κι ήτανε δεκτική και φιλόξενη όσο δεν είχε βρει ποτέ του καμία. Λες κι είχε έναν μαγνήτη μέσα της που τον τράβαγε να λιώσει και να χυθεί στις φλέβες της. Λες κι ήταν το κορμί της το καλούπι που τον είχε γεννήσει και τώρα τον καλούσε πίσω. Ούτε κι είχε ποτέ δει γυναίκα να τελειώνει τόσες φορές, τόσο απροσποίητα, τόσο απόλυτα, τόσο σπαρακτικά, σαν να γεννιόταν και να πέθαινε μέσα στα χέρια του. Την τελευταία φορά δεν του'χε μείνει πια ούτε σταγόνα σπέρμα και νόμισε πως έχυσε την ψυχή του. Αν συνέχιζαν άλλο λίγο, το ήξερε πως θα τη σκότωνε από την ηδονή και θα πέθαινε πάνω της.