Η νέα Τουρκία του Ερντογάν

Το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) με τον χαρισματικό του ηγέτη Ταγίπ Ερντογάν κυβερνά την Τουρκία από το 2002. Ο Αχμέτ Ινσέλ εξηγεί τις αντιφάσεις της μακράς αυτής πορείας, τη συνεχιζόμενη εκλογική κυριαρχία του Ερντογάν, τη συνεργασία και τη σύγκρουση με την αδελφότητα του Φετουλάχ Γκιουλέν, καθώς και άλλα παράδοξα της σύγχρονης τουρκικής ιστορίας.

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, προτού καν τελειώσει η πρώτη προεδρική θητεία του, θα έχει κυβερνήσει την Τουρκία περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, ακόμα και από τον Μουσταφά Κεμάλ, τον «Πατέρα των Τούρκων».

Με έναν νεοεθνικιστικό λόγο που τροφοδοτείται από τις αναμνήσεις του οθωμανικού μεγαλείου και την εικόνα του καταπιεσμένου και περιφρονημένου από τη χριστιανική Δύση μουσουλμάνου, επιβάλλει μεθοδικά τα σύμβολα του Ισλάμ στον δημόσιο βίο και μετασχηματίζει τα πολιτισμικά ορόσημα που κληρονόμησε από τον κεμαλικό μοντερνισμό. Με τον τρόπο αυτό ικανοποιεί τις βαθιές επιθυμίες της αποκλεισμένης από την κεμαλική τάξη κοινωνίας και κατοχυρώνει τη δημοτικότητα του.

Η πορεία του ΑΚΡ προς τη δημιουργία της νέας Τουρκίας ενισχύεται και από την απογοήτευση προς την Ε.Ε., της οποίας η απορριπτική στάση θεωρείται προσβλητική για τους Τούρκους. Σήμερα, εκμεταλλευόμενος τo «θείο δώρο» του πραξικοπήματος του Ιουλίου του 2016, ο Ερντογάν ολοκληρώνει την οικοδόμηση ενός κράτους- κόμματος που επιβάλλει στην κοινωνία τη βούληση ενός και μόνο ανθρώπου και ενός συντηρητικού και αυταρχικού εθνοτικοθρησκευτικού εθνικισμού.