Σταθμός Ζωή

Ντριν... σήκωμα, πλύσιμο, ντύσιμο.

Περπάτημα μέχρι τον σταθμό. Πρόσωπα ντυμένα τρέχουν. Τρένα που αλλάζεις προσπαθώντας να φτάσεις στο σκοπό. Να δουλέψεις και στο τέλος της μέρας να ξαναγυρνάς. Ίδιοι σταθμοί, άλλοι άνθρωποι με το κεφάλι να κουτουλά από τη νύστα. Ξαπλωμένος στο στρώμα που έχεις ρίξει στο πάτωμα ξαποσταίνεις και ο νους ταξιδεύει μακριά, εκεί που το γαλάζιο και το άσπρο συναντούν το όνειρο την Ελλάδα. Και όταν ξυπνάς η καπνιά του φουγάρου δεν υπάρχει πια. Η ελπίδα ότι θα γυρίσεις στην πατρίδα σε συνεπαίρνει και σαν τον Οδυσσέα ονειρεύεσαι την ώρα της επιστροφής σου.

Η Γερμανία ή αλλιώς η ξενιτιά, η Ελλάδα ή αλλιώς η πατρίδα δεσπόζουν και στα δεκαέξι διηγήματα της παρούσας συλλογής. Η βιωματική σχέση του συγγραφέως με τον τόπο όπου εργάζεται τα τελευταία χρόνια και τον τόπο καταγωγής του, αποκτά μία διττή σημασία στα κείμενα του: από τη μια είναι η περιπλάνηση ενός ταξιδιώτη στα μονοπάτια ενός ανοίκειου και ταυτόχρονα οικείου γεωγραφικού χώρου και από την άλλη είναι το ταξίδι του ίδιου ανθρώπου στους σταθμούς της ζωής, όπου ανάμεσα στις σκοτεινές διαδρομές και στα δύσβατα σοκάκια λαμπιρίζουν αδιόρατα κάποιες αχτίνες φωτός.

Ο περιπλανώμενος του Ιντζέμπελη κάθε πρωί ξυπνά, σηκώνεται, παίρνει το τρένο από το σταθμό και στις διάφορες στάσεις συναντά μέσα από τους άλλους κομμάτια του ίδιου του του εαυτού. Ο χρόνος δεν έχει σημασία, οι εποχές αλλάζουν και ντύνουν απλά σαν σκηνικό τη δράση. Η συνάντηση του με τον Ερνστ, έναν ηλικιωμένο Γερμανό, με τον Φριτς Κοχ, έναν πολιτικό κρατούμενο, την κυρία Βικτώρια, μια σοφή γιαγιά από την Αλεξάνδρεια και με έναν παλαιστή, τον Ρενέ, αλλά και η συνάντηση του με τον έρωτα, την απιστία, τα όνειρα, τις διαψεύσεις και τους ανεκπλήρωτους πόθους γίνονται το περίγραμμα της προσωπικής του Οδύσσειας.

Τα διηγήματα της συλλογής είναι μικροί ή μεγάλοι σταθμοί σε γεγονότα και στιγμές, εικόνες και βιώματα που λίγο έως πολύ όλοι έχουμε ζήσει στο μικρό ή στο μεγάλο της ύπαρξης μας. Ένα ταξίδι με τακτικές στάσεις στην τόσο πολύπλοκα απλή καθημερινότητα μας...