Τέλος του αιώνα, τέλος της κρίσης;

Η ίδια η φύση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής δημιουργεί ξανά και ξανά τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την κατάργηση της κατεστημένης τάξης πραγμάτων. Πότε συμβαίνει αυτό; Κάθε φορά που ο καπιταλισμός κατορθώνει, μέσα από πλήθος διευθετήσεων, καταστροφών, αναδιαρθρώσεων και εκκαθαρίσεων των πιο αδύναμων κεφαλαίων και των πιο αδύναμων ανθρώπων, να θέσει τις βάσεις για μια μακροχρόνια περίοδο ανάπτυξής του, τις βάσεις για ένα νέο μακρύ κύμα συσσώρευσης κεφαλαίου με αυξημένη κερδοφορία. Κάθε τέτοια ανάπτυξη, κάθε τέτοια περίοδος άνθισης του καπιταλισμού, συνοδεύεται από την ενίσχυση του αντίπαλου δέους του συστήματος: των εργαζομένων τάξεων, των συνδικαλιστικών και πολιτικών τους οργανώσεων, των συλλογικών ιδεολογικών και των κοινωνικών κινημάτων που αμφισβητούν τη λογική του κέρδους στο όνομα της λογικής των αναγκών και τη λογική του ατομικισμού στο όνομα των συλλογικών αξιών. Στο τέλος του αιώνα, οι ενδείξεις πυκνώνουν: η περίοδος της διαρθρωτικής κρίσης του καπιταλισμού που είχε ως σημείο εκκίνησης το 1973 φαίνεται ότι πλησιάζει στο τέλος της. 'Οπως συνέβη σε κάθε ανάλογη περίπτωση στο παρελθόν, η είσοδος του καπιταλισμού σε περίοδο ταχύτερων ρυθμών μεγέθυνσης του προϊόντος και των επενδύσεων θα μειώσει την ανεργία. Αυτό θα μετατρέψει το συσχετισμό δυνάμεων υπέρ της εργασίας και θα ευνοήσει την ανασυγκρότηση των αυτόνομων συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων των εργαζομένων τάξεων.[...]