Τριαντάφυλλα κι αγκάθια

... Κάποια στιγμή ο νους μου πήγε στην καρδερίνα, θυμήθηκα όλη την ιστορία και αισθάνθηκα ό,τι θα μπορούσε να αισθανθεί ένα παιδί μέσα σε ένα κλουβί. Κατάλαβα ξαφνικά πως από αυτήν την ημέρα και μετά η ελευθερία μου είχε περιοριστεί. Δεν μπορούσε να συγκριθεί ο περιορισμός της καρδερίνας με αυτόν που θα ζούσα εγώ τα επόμενα χρόνια. Κατάλαβα αμέσως τι είχε στερηθεί αυτό το πουλί, και υπαίτιοι ήμασταν εμείς. Την απόφαση την πήρα άμεσα, δίχως πολλή σκέψη. Ανέβηκα στο δωμάτιό μας, κατέβασα το κλουβί από τον τοίχο, το τοποθέτησα επάνω στο κρεβάτι του παππού και άρχισα να της μιλώ:

- Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να χωρίσουμε. Πριν από λίγο κατάλαβα πόσο μεγάλο κακό σου έχουμε κάνει. Θα ήθελα να ξέρεις ότι εγώ θα σε θυμάμαι πάντα σαν μια παιδική φίλη, που δεν ξεχνιέται ποτέ. Προσπάθησε να ζήσεις ελεύθερη και να μην κατεβαίνεις πολύ κοντά στο χώμα, μην τυχόν βρεθεί κάποιος σαν τον μπαμπά μου και σε ξαναπιάσει...

Πήρα το κλουβί και πλησίασα στο παράθυρο, το άνοιξα όπως άνοιξα και την πόρτα του κλουβιού.

- Αντίο, φίλη μου, και μην κοιτάξεις πίσω...