Μπαμπά πού είσαι;

Ο μπαμπάς έχει βαρυστομαχιά. Η μαμά λείπει κι εκείνος βρήκε ευκαιρία κι έφαγε φρικτά και βαριά πράγματα. Όμως η Ζοζέτ τον σηκώνει με το ζόρι για να παίξουν. "Ψάξε να με βρεις" της λέει ο μπαμπάς.
Κι εκείνη ψάχνει. Ο μπαμπάς δεν είναι μέσα στο βάζο ή πίσω από το κάδρο, ούτε στο φούρνο ή μέσα στην τσέπη του παντελονιού του...
Πού είναι ο μπαμπάς;

Ένα θαυμάσιο βιβλίο για την τρυφερή σχέση ανάμεσα σε πατέρα και παιδί, γραμμένο από έναν από τους μεγαλύτερος συγγραφείς του κόσμου...

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΚΡΙΤΙΚΗ



Ο Ευγένιος Ιονέσκο (Eugen Jonescu) γεννήθηκε στη Σλάτινα της Ρουμανίας το 1912 και πέθανε στο Παρίσι το 1994. Ο ρουμανικής καταγωγής Γάλλος θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος και ποιητής, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του «θεάτρου του παραλόγου», το 1970 έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Στοιχεία βασικά των έργων του είναι η ένταση, η συσσώρευση, η σαν κραυγή επιτάχυνση, η ασφυκτική ατμόσφαιρα, τέλος, η λύτρωση που συχνά έχει τη μορφή και τον ήχο του γέλιου. Θέματά του η μοναξιά και η απομόνωση, η δυσκολία επαφής των ανθρώπων, η Παιδεία που με την ασυνεννοησία της αχρηστεύει τη δίψα για μάθηση, η θλιβερή υποταγή σε πιέσεις και συστήματα κοινωνικά αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό, ο φόβος του αναπόφευκτου τέλους. Στην Ελλάδα τα περισσότερα έργα του πρωτοπαίχτηκαν από το «Θέατρο Τέχνης». Από τα γνωστότερα «Η φαλακρή τραγουδίστρια», «Οι καρέκλες», «Ιάκωβος ή η Υποταγή» και ο «Ρινόκερως», που του χάρισε την παγκόσμια αναγνώριση.

Ετσι λοιπόν ένα παιδικό βιβλίο γραμμένο από τον Ιονέσκο είναι μεγάλο κι ευχάριστο ξάφνιασμα. Βιβλίο μάλιστα χαρούμενο, ευγενικό και τρυφερό, εύθυμο, παιγνιώδες, παρότι σε αυτό -αν και ολιγοσέλιδο- περιγράφεται με εξαιρετική εμβάθυνση και μεγάλο σεβασμό η προαιώνια, βαθύτατη και πάντοτε συναρπαστική σχέση γονέα και παιδιού. Πόσω μάλλον όταν το θαυμάσιο κείμενο συνοδεύεται και υπογραμμίζεται από τις εκπληκτικές εικόνες της Καταρίνα Μπούσχοφ, ζωγράφου από τη Γερμανία, η οποία σπούδασε εικονογράφηση στο Πολυτεχνείο του Αμβούργου και στην Πολωνία, σε Ακαδημία Καλών Τεχνών, ενώ στο Βερολίνο, όπου σήμερα κατοικεί, ζωγραφίζει για παιδιά αλλά και για ενηλίκους, θέλγεται, εξομολογείται η καλλιτέχνις, από το παράλογο και το υπερφυσικό.

Πάντως εδώ δεν συμβαίνει τίποτε το παράλογο, μα ούτε και το υπερφυσικό: Εδώ ένα κοριτσάκι, μια γελαστή μικρούλα, η Ζοζέτ, αναζητεί τον πατέρα της. Τον απαιτεί. Κι όχι πως είναι μακριά του, απλώς εκείνος ή ξεκουράζεται, καθώς αισθάνεται βαρύς και ασήκωτος λόγω πολυφαγίας, ή παίρνει το μπάνιο του ή ξυρίζεται ή, το σωστότερο, θέλει λίγο δικό του, κατάδικό του χρόνο. Η μητέρα, απούσα προσωρινώς και η Ζοζέτ που, όπως κάθε πρωί επισκέπτεται το δωμάτιο των γονιών της, τώρα χτυπά την πόρτα τους, μάλλον με επιμονή, γιατί ο πατέρας αργεί να απαντήσει κι όταν επιτέλους την καλεί, σηκώνεται να ετοιμαστεί για τη δουλειά αφήνοντας το κοριτσάκι μόνο, έξω από την κλειστή πόρτα του μπάνιου. Μόνο, αλλά επαναστατημένο. Κλαίει, χτυπά με τις μικρούλες γροθιές την πόρτα, «άνοιξέ μου», παρακαλεί, τον ζητεί, «θέλω να μπω, να σε δω». Κι ο πατέρας, για να κερδίσει χρόνο, τον χρόνο που θέλει να τον περάσει μόνος, «Δεν μπορείς να με δεις, γιατί δεν είμαι πια στο μπάνιο». Φυσικά και είναι. «Και πού είσαι;». «Ψάξε με». Στην τραπεζαρία που τη στέλνει, δεν είναι. Ούτε καν κάτω από το τραπέζι. Ούτε στο σαλόνι, πίσω απ' τη βιβλιοθήκη, τους καναπέδες, τις κουρτίνες, ή μέσα στη συσκευή της τηλεόρασης. Απών και από την κουζίνα. Και η Ζοζέτ όλο επιστρέφει απογοητευμένη. «Πού είσαι;» ανησυχεί. «Κοίτα μέσα στον μπουφέ... ψάξε τις κατσαρόλες... τον φούρνο... κάτω απ' το χαλάκι... στην τσέπη του παντελονιού μου... Ψάξε...». Ο πατέρας θέλει την ησυχία του και το παιδί θέλει τον πατέρα του. Τι πιο φυσικό; Ετσι τη στέλνει εδώ κι εκεί και η μικρούλα με τη χελωνίτσα της από κοντά γυρνούν, ψάχνουν, έως ότου ο πατέρας, έτοιμος, μοσκοβολιστός, «Εδώ είμαι» ακούγεται και τη σηκώνει στη μεγάλη του αγκαλιά. Παιχνιδίσματα αγάπης και αφοσίωσης, λόγια γλυκά, καθώς η μαμά επιστρέφει -άγνωστο από πού. Στο μεταξύ η Ζοζέτ έχεις κάνει μέσα στο σπίτι ένα ολόκληρο, γεμάτο αναμονές ταξίδι... Ηλικία: 5-8 ετών - αναλόγως.



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 23/11/2007