Ο ύμνος της αγάπης

Όποιος καταπιάνεται με το θέμα της αγάπης και νομίζει ότι θα το διαπραγματευτεί ικανοποιητικά και διεξοδικά, είναι τουλάχιστον αφελής, αφού «όπου αγάπη, εκεί συγχρόνως και ο Θεός» (Ισαάκ Σύρου, Λόγος A). Ή κατά την Κλίμακα, «εκείνος που θέλει να μιλήσει για την αγάπη, επιχείρησε να μιλήσει για τον Θεό», εφόσον βέβαια ο άπειρος Θεός «αγάπη εστίν» (Α΄ Ιω. 4.8,16).
Στην ανθρώπινη αγάπη όσο κι αν τα άτομα ενώνονται, ποτέ δεν είναι δυνατό να εξυψωθούν στην απρόσιτη κατάσταση της Αγίας Τριάδος. Παρά ταύτα ο Χριστός στην αρχιερατική Του προσευχή, παρακαλεί τον Πατέρα Του «ίνα πάντες εν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν» (Ιω. 17.20-21). Μας δείχνει τον ανέφικτο στόχο, για να μας υποδαυλίσει τον ζήλο να επιδιώξουμε να προσπελάσουμε κατά το δυνατόν κοντύτερα.
Φοβερός ο λόγος. Μας ζητείται η αγάπη στον απόλυτο βαθμό της. Είμαστε παιδιά του ενός Πατρός, άρα είμαστε αδέλφια ισότιμα μεταξύ μας. «Εν Πνεύμα... εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα· εις Θεός και πατήρ πάντων», επιμένει ο Παύλος (Εφ. 4.4-6). Αφετέρου η βαθειά και ειλικρινής αγάπη συνιστά την κάθετη διάσταση της αδελφότητας, κάπως αντίστοιχα με την κάθετη σχέση των θείων προσώπων. Αγάπη σε βάθος, κάθετα, θυσιαστική· και σε πλάτος, προς όλους, χωρίς αποκλεισμούς. Κάθετα και οριζόντια, θυσιαστική! Σταυρός! Σαν τον Σταυρό του Χριστού. Ή αλλοιώς, αγάπη κάθετη προς τα άνω, προς τον Θεό· και οριζόντια στο πλάτος, προς τους ανθρώπους...