Πώς να μην έρθει μετά η μουσική;

Ένα ταξίδι πίσω από τον πάγκο του οργανοποιείου Σχεδόν σαράντα χρόνια πέρασαν πίσω από τον πάγκο, του οργανοποιείου. Στα χρόνια αυτά φτιάχτηκαν πολλά όργανα, το καθένα με τη μορφή του, τον ήχο του και την ιστορία του. Τα περισσότερα απ’ αυτά δεν τα φωτογράφισα ποτέ, επειδή η φωτογράφιση με φίλμ δεν ήταν εύκολη τότε. Αργότερα, με την ψηφιακή τεχνολογία, άρχισα να φτιάχνω ένα αρχείο με τα όργανα που γεννιόντουσαν. Με τη βοήθεια ενός φίλου, στήθηκε και μια σελίδα στο Facebook. Από τότε, τα καινούργια όργανα φανερώνονταν κι εκεί. Τις φωτογραφίες τις συνόδευε ένα μικρό κείμενο, κάποιες φορές με τεχνικά χαρακτηριστικά και κάποιες φορές με μια ιστορία που γεννήθηκε όταν φτιαχνόταν το όργανο. Αυτές οι ιστορίες μιλούσαν για το ξύλο, για τον ήχο, για τη μορφή ή και για ό,τι συνέβαινε τότε, όπως πανδημίες, καραντίνες, πυρκαγιές, περιπλανήσεις, γιορτές, επισκέψεις φίλων, γλέντια και έρωτες που ήρθαν κι έφυγαν. Όλα αυτά, φωτογραφίες και γράμματα, ήταν κλεισμένα μέσα σε «τσιπάκια» και «μνήμες», μα λαχταρούσαν να γίνουν πράγμα από χαρτί και μελάνι. Πράγμα που θα το κρατούν οι άνθρωποι και θα τ’ αγγίζουν, όπως κρατούν και αγγίζουν τ’ αδελφάκια τους, τα όργανα.