Ο Σπούτνικ ταξιδεύει ακόμα

«Είναι μια αντίστροφη Οδύσσεια. Οι ήρωές μου δεν επιστρέφουν σε καμία Πηνελόπη. Αντίθετα, παλεύουν να αφήσουν τις εστίες και καθετί οικείο πίσω τους. Να βγουν σε ανοιχτό πέλαγος λαχταρούν, να αναμετρηθούν με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες. Να μαγευτούν από την Κίρκη ονειρεύονται και στο τέλος του δρόμου να βρουν την Καλυψώ…» Δεκαετία του ’60. Μια παρέα δεκαπεντάχρονων υπερασπίζονται το χρόνο τους, που ο κόσμος των μεγάλων τον απειλεί. Ένα πέτρινο πεζούλι θα γίνει το θέατρο των ονείρων τους, και η γειτονιά το ορμητήριο των περιπλανήσεών τους, καθώς όλα γύρω τους αλλάζουν με ορμή. Θα καταφέρουν απέναντι σε γονείς, σχολείο και δικτατορία να διατηρήσουν την εφηβεία τους ακέραιη αποκρούοντας τους εισβολείς; Τι ρόλο θα παίξουν το γαλλικό νουάρ και η εισβολή του βρετανικού ροκ στην Αθήνα; Για ποιον θα αφήσουν πίσω τα μαθητικά ημερολόγια; Θα μείνουν οι δεσμοί τους άρρηκτοι έως το τέλος; Έπειτα από σαράντα χρόνια, η Καλυψώ προσπαθεί να ανακτήσει το δικό της χαμένο χρόνο γράφοντας ένα μυθιστόρημα. «Το παρόν είναι μια διάσταση-φάντασμα που ζει μόνο στο παρελθόν και στο μέλλον…» Τι τη συνδέει με κάποιους που η ιστορία τους χάνεται πίσω στο χρόνο; Θα καταφέρει να βρει το συγγραφέα των ημερολογίων και τι προσδοκά από τη συνάντηση αυτή; Θα είναι το γράψιμο του βιβλίου μια πανάκεια για κάθε άλγος ψυχής ή μήπως ένας καινούριος δρόμος με άγνωστο προορισμό, για έναν τόπο που υφαίνει η ελπίδα;