Η έννοια του πνεύματος κατά την αρχαία και τη βυζαντινή περίοδο

Αυτή η μελέτη πραγματεύεται την έννοια του πνεύματος, η οποία κατά την αρχαιότητα ήταν πολύ σημαντική και πολύ διαφορετική με αυτό που σήμερα νοούμε με τον όρο "πνεύμα". Οι αρχαίοι ιατροί, αλλά και οι αρχαίοι φιλόσοφοι, θεωρούσαν ότι τα νεύρα και τις φλέβες τα διαπερνά μία σχεδόν άυλη ουσία, λεπτής αέριας υφής, μέσω της οποίας εκτελούνταν και διαβιβάζονταν οι εντολές των τριών κύριων οργάνων του ανθρώπινου σώματος: της καρδιάς (η οποία σύμφωνα με αυτούς ήταν υπεύθυνη για την πρόκληση συναισθημάτων όπως η οργή, η επιθυμία και ο θυμός), του ήπατος (υπεύθυνου για τις λειτουργίες τις θρέψης και της αναπαραγωγής) και του εγκεφάλου (υπεύθυνου για τις γνωστικές λειτουργίες). Σήμερα οι ιατροί φτιάχνουν τεχνητά μέλη αναγνωρίζοντας ότι κάποια μορφή ενέργειας διαπερνά τα νεύρα, την οποία μπορούν να ανιχνεύουν και να αναγνωρίζουν με μηχανικά συστήματα, με αποτέλεσμα να μπορούν να κινούνται τα δάχτυλα του τεχνητού χεριού ή οι αρθρώσεις του τεχνητού ποδιού. Ανιχνεύουν τις σκέψεις ως μορφή ενέργειας και τις μετατρέπουν με μηχανικά συστήματα σε μορφή κειμένου. Αναγνωρίζουν την επίδραση των τριών κύριων οργάνων του ανθρώπινου σώματος επί των λειτουργιών του, με τρόπο ανάλογο με αυτόν των αρχαίων Ελλήνων. Σε τούτο το βιβλίο γίνεται μια αναδρομή στις διάφορες θεωρίες που εκφράστηκαν επί της έννοιας του πνεύματος ανά τους αιώνες.