Όλων οι ιστορίες

ΚΡΙΤΙΚΗ



H Κάλλας και ο Μάριο ντελ Μόνακο, τα παιδιά του Πειραιά, ο Διάκος, ο Τοσίρο Μιφούνε και ο Γρηγοράκης Αυξεντίου, η Γιόκο Ονο, ο Ιπτάμενος Ολλανδός, ο «καλός Τζέιμς Μποντ» Σον Κόνερι, ο Βέρντι, ο Σαίξπηρ και ο Μπάστερ Κίτον, ο Ωνάσης, ο Μάρλον Μπράντο, ο Πούσκιν, ο Ερμής και ο βαρόνος Μυγχάουζεν, ο Σαιντ Εξιπερύ. Στη δέκατη τέταρτη ποιητική του συλλογή ο «εικονοκλάστης» Κακίσης - και πολυσχιδής, με πάνω από πενήντα διαφορετικά βιβλία στο ενεργητικό του - σκαρώνει ένα «εικονοστάσι αγίων», ιχνηλατώντας την ανθρώπινη περιπέτεια. Δημιουργώντας μια υποβλητική ατμόσφαιρα, με τη βοήθεια ενός λόγου εντελώς προσωπικού, που παρεμβάλλει αρκετά εμπόδια στην κατανόησή του από τον αναγνώστη (και νομίζουμε πως αυτό είναι μέσα στις επιδιώξεις του), ο Κακίσης χτίζει ένα κείμενο το οποίο φιλοδοξεί να χρησιμεύσει ως γενική «κλείδα» του βίου.



Σαν άλλος θεατρίνος



H φανταστική αυτή κλείδα αποκωδικοποιεί τα μυστήρια της ζωής και αποτελεί τη συσκευή η οποία διακτινίζει τα πρόσωπα σε μία άλλη διάσταση. Μαζί με αυτά και τη μορφή του συγγραφέα, ο οποίος με όλες τις ατομικές του ποιότητες και τα ειδικά χαρακτηριστικά «τριγυρίζει» σε κάθε ποίημα και εισβάλλει απρόσκλητος στις ζωές των ηρώων του. Κάποτε μάλιστα παίρνει και τη θέση τους, τους υποδύεται σαν άλλος θεατρίνος, αμφισβητώντας την αυθυπαρξία της μορφής τους. Στην επιτυχία αυτής της περίπλοκης φόρμουλας οφείλεται η γοητεία του βιβλίου: «είμαι ελέφαντας· τρώω χόρτα σ' έναν κόσμο μέσα σφαγής, ας είμαι ο δυνατώτερος, ο πιο γερός· είμαι βασιλιάς της ζούγκλας πραγματικός, γιατί ο εγωισμός μου ο μέγας πολύ πιο πέρα πάει απ' του λιονταριού την εγωπάθεια, απ' της λεοπάρδαλης τη χάρτινη σαν χάρτινη τίγρη καρδιά· όλα τα ζώα μαζί, αληθινά και ψεύτικα, κανονικά και φανταστικά, δεν κάνουν τον ήρεμο δράκο που είμαι, τη γλυκειά Λερναία Υδρα που σας φυλάει και δεν σας τρώει».



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ

Το ΒΗΜΑ, 13/08/2006