Από τη Νέροβιλ έως τη Λούνα Λουνέρα ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Από τη Νέροβιλ, το πρώτο βιβλίο με ποιήματα του Γιάννη Κακουλίδη, έως τη Λούνα Λουνέρα, το πιο πρόσφατο, υπάρχει μια διαδρομή τριάντα δύο χρόνων του συγγραφέα σε όλα σχεδόν τα είδη του γραπτού λόγου: πεζογραφία, θέατρο, αρθρογραφία, στιχουργική, σεναριογραφία και, βέβαια, ποίηση. Σ' αυτό το βιβλίο περιλαμβάνονται οι επτά ποιητικές συλλογές που εξέδωσε στο διάστημα αυτό με τη χρονολογική σειρά της πρώτης έκδοσής τους.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Συγκεντρωμένες σ' έναν τόμο οι εφτά ποιητικές συλλογές του (1970-1996) δημιουργούν μια άτυπη βιογραφία και μια εξιστόρηση γεγονότων και συμβάντων της ελληνικής ιστορίας, όπου οι μνήμες έχουν σημείον εκκινήσεως τα πάθη και τα μάθη της Κατοχής και του Εμφυλίου. Μια γειτονιά του Πειραιά, η Τερψιθέα (βλέπε και τις μυθιστορίες «Ελληνικός θάνατος», που κυκλοφορεί σε ενδέκατη έκδοση από τις ίδιες εκδόσεις) στοίχειωσε σ' έναν καθρέφτη ενός νεοκλασικού, σ' ένα πλινθόκτιστο της αγωνίας με τα φώτα του γλεντιού που ματαίωναν τις διεκδικήσεις, εκεί κι εδώ ή σε μια άλλη γειτονιά, όπου οι εργάτες σωματικώς δοκίμαζαν να προφέρουν τη λέξη επιβίωση, σ' αυτόν τον καθρέφτη που τους ρημαγμένους της ζωής καθρέφτιζε, είδε ο ποιητής να περνούν άλογα της εξορίας γκρεμοτσακισμένα, γόνατα από τις υποκλίσεις πληγωμένα, καρδιές του αίματος πάλλουσες, ρούχα ξεσκισμένα του κορμιού τού εξόριστου, νύχτες και ημέρες που δεν μπορούσαν να ξεχωρίζουν, γιατί το σκοτάδι έσκεπε χωρίς να προστατεύει, αλλά βασανιστικά βασάνιζε το μυαλό κι αυτό δεν άντεξε, πήρε τους δρόμους κι αυτοί είχαν κλείσει από νωρίς, βουτηγμένοι στη λάσπη και τις χαρακιές που άφηναν οι ρόδες, καθώς μετέφεραν υλικό ανθρώπινο σαν φορτίο ανυπόφορο. Και μετά, ήρθαν οι νέοι καιροί, οι καιροί του γκρεμίσματος, της μπουλντόζας η εποχή, η ώρα της τηλεόρασης, πρώτα της ασπρόμαυρης, της έγχρωμης αργότερα, χωρίς να πάψουν ν' ακούγονται συνθήματα του κράτους φαιά υπέρ πατρίδος-θρησκείας-οικογένειας. Ολα ετούτα περνούν ως εφιάλτης και το σκώμμα του, ως κόμικς του πουθενά, ως αφαίρεση της ζώσας ζωής, ως σήμα της τροχαίας που σηματοδοτεί το νέον της ταχύτητας παρόν. Διαφάνεια, διαύγεια και ακρίβεια εις τον τρόπο χρήσης των λέξεων, η ζωντανή, ομιλούσα δημοτική και ο ήχος, ο εύηχος μουσικός της καθαρεύουσας δένουν, χωρίς να διασπάται ο εσωτερικός των ποιημάτων ρυθμός. Η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Γιάννη Κακουλίδη πρέπει να προσεχθεί και να μη χαθεί ελέω άλλων δραστηριοτήτων του, δεν του αξίζει, γιατί η φωνή του είναι γνήσια και ευδιάκριτη.



ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 10/01/2003