Ο Μπαλτάσαρ μίλησε

(Με απορία και θυμό)
"Τι με κοιτάς; Θα γίνεις ό,τι κι εγώ. Κι ακόμα καλύτερος, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου, που τα όριά του δεν τα γνωρίζει κανείς".
(Παύση)
"Με το λευκό μου τουρμπάνι, κάτω από ένα στρογγυλό δέντρο με άνθη κόκκινα, σου ζητάω να καθίσεις δίπλα μου. Μαζί θα περιμένουμε να μας κατακτήσουν τα γαλάζια σκυλιά που με τόσο κόπο εκπαιδεύσαμε, οι χαμένες καρδιές, όσοι δεν μπορούν να συναντηθούν με τα όνειρά τους και τινάζουν με θυμό το φτερό που στολίζει το μέτωπό τους. Ας έλθουν έστω και τώρα που ένιωσαν πως ο λόγος δεν είναι δικός τους. Αφού δεν τρελάθηκαν βλέποντας τη στάχτη τους ν' αναδύεται μέσα από το μαύρο κρασί που πίνουν, άρρωστοι όπως όλοι μας μέχρι τέλους ιατρικής... "
(Σηκώνει το χέρι του)
"...ας έλθουν."
(Παύση)
"Όση ώρα θα με ακούς, στο δεξί μου χέρι θα κρατώ την ψυχή σου. Όποτε κρίνεις παρ' την πίσω.
Αλήθεια... πόσος χρόνος χρειάζεται για ένα μυστικό μέχρι να κάνει την εμφάνισή του έξω από τα δόντια; Έρχεται από μια γαλάζια αίθουσα όπου ένας μικρός νέγρος χαϊδεύει τα μαλλιά της κυρίας μητέρας του τη στιγμή που εκείνη μεταμορφώνεται σε πουλί. Κι εκείνη χορεύει σαν μια τρικυμία και δεν καταδέχεται παρά μόνο ναυάγια, που της υποβάλλουν την πίστη τους και έπειτα ξεχνιούνται."
(Παύση)
"Αυτό είναι το ζητούμενο: να ξεχαστείς. Αδιάφορο πώς: μετρώντας υποψήφια θύματα, γενόμενος μοναχός, διαλέγοντας στέμμα σ' ένα στάβλο, μπαίνοντας σαν τον Ιωνά στην κοιλιά του κήτους, χάνοντας το μυαλό σου μπροστά στη ρόδα του θηλασμού, που έχοντας μεγαλώσει κάθε καρυδιάς καρύδι δεν φοβάται τίποτα. Η ρόδα ξέρει να διαλέγει κάνοντας όλους εμάς να σηκώνουμε τα χέρια."
(Σηκώνει τα χέρια του και, τα κοιτάζει-.)