Για την κακιά την ώρα

"Τρέχα να τρέχω", λέει ο Χατζηχρήστος, ως Ηλίας του 16ου, στον Βέγγο· κάνε πως υπάρχεις, να κάνω πως υπάρχω, μέχρι να δραπετεύσω από έναν κόσμο όπου είμαι αποτυχημένος. Ζητούμενον: κάποιος προστάτης να μας φροντίζη για να φροντίζουμε· κάποιος να σου λέη ότι αξίζεις κάτι περισσότερο από τις πράξεις σου. Άλλως, κοσμική απόγνωσις.
Η Τήνος γίνεται το έμβλημα της επιτυχημένης αποτυχίας της μεταφυσικώς αλγούσης ψυχής εντός του κόσμου τούτου, του ντουνιά, της πτωχεύσεως του εσαεί περιφερομένου πληγωμένου εγωισμού, αλλά και της απογνώσεως και της βίας του θαύματος. Εκεί όπου για να σταθής πρέπει να απεκδυθής την όποια σου εξατομίκευση, εκεί όπου υπάρχει μόνον μια αταξική αδελφοποιία προς μεταφυσικήν δικαίωσιν· τόπος εξισοπεδωτικής ισότητος, εξαθλιώσεως, μαγικός. Ασφυξία· πανδαιμόνιο· οι κραυγές ενώνονται σε μιαν αλλόκοτη κοσμοβοή, σε μιαν αλλόκοσμη κλαγγή, μία κραυγή αγανακτήσεως και αγωνίας της ψυχής μέσα στα άψυχα· το μόνο που σου μένει είναι να φωνάξης κ' εσύ πιο δυνατά απ' όλους, μήπως και ακουστής· και κάπως έτσι, ίσως να συγχωρεθής.
Είναι η στιγμή όπου η Ελλάς μεταποιείται από ακοινωνική σε επαναστασιακή.