Χαρές και θρύψαλα

Ένα ταξίδι ζωής που σου κόβει την ανάσα. Μια γυναίκα, μια εργαζόμενη μητέρα, με μνήμες από Αίγυπτο και Αρμενία, προσπαθεί να στήσει τη ζωή της ξανά και ξανά.
Οικογένειες, εργασία, παιδιά, εγγόνια, δια βίου αφοσίωση στον γιο της με τα ιδιαίτερα χαρίσματα…
Μια από τις λίγες φορές που η σύγχρονη ιστορία της ελληνικής καθημερινότητας έχει χρώμα ανθρώπινο και για πρώτη φορά γράφεται μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας


Έτσι ήταν η ζωή μου...
Ένας ξέφρενος χορός που τον έσερναν πότε η Χαρά και και πότε η Λύπη.
Η αλήθεια είναι ότι η Λύπη ήταν ζαβολιάρα και έμενε όλο και περισσότερο χρόνο μπροστά, αλλά για μένα μετρούσαν οι στιγμές της Χαράς κι ας ήταν για λίγο.
Αρκεί που ήταν εκεί και τραγουδούσε με τη γλυκιά της φωνή που με ανέβαζε στα ουράνια! Ναι, για λίγο... Γιατί γρήγορα ερχόταν πάλι η Λύπη για να της υπενθυμίσει ότι ήλθε η σειρά της.
- Λίγο ακόμα, την παρακαλούσε η Χαρά. Άσε με λίγο ακόμα να σύρω το χορό και είναι τόσο χαρούμενος ο ρυθμός!
- Όχι, είναι η σειρά μου της έλεγε και πήγαινε στην αρχή. Έπαιρνε και ένα μαντήλι για να χορεύει καλύτερα, να στριφογυρίζει και να σκουπίζει με αυτό τα δάκρυα που θα έφθαναν. Η Αγωνία έπαιρνε κι αυτή πολλές φορές σειρά στο χορό και χόρευε ξέφρενα, ίδρωνε, πετούσε στα ύψη!
Ω, τι καλά που ήξερε να χορεύει! Πρώτη με το μαντίλι να στριφογυρίζει στον αέρα. Η Ελπίδα δίπλα της, χόρευε και αυτή αλλά η Αγωνία δεν την άφηνε να έλθει μπροστά!
Η Λύπη και Χαρά έβγαιναν τότε από τον χορό, καθόντουσαν παράμερα και κοιτούσαν τις άλλες δυο που χόρευαν. Δεν υπήρχε θέση για αυτές. Καλύτερα έτσι. Προτιμούσαν να βλέπουν από μακριά. Η ζωή μου. Χαρές και Θρύψαλα γεμάτη, δεν έπαυε να είναι μια ζωή ωραία.
Τι και αν η πανσέληνος δεν έφεγγε στον δικό μου ουρανό; Το φως του μισοφέγγαρου ήταν αρκετό για να φωτίζει το διάβα μου. Εξάλλου αν δεν υπήρχαν οι λύπες πώς θα εκτιμούσαμε τις στιγμές της Ευτυχίας;