Η πύλη της κόλασης

Οι ιστορίες είναι σαν να υπάρχουν κάπου και να μας περιμένουν να τις αφηγηθούμε. Ολόκληρη η τέχνη είναι σαν να αιωρείται ασχημάτιστη κάπου. Μέχρι ένα χέρι να κάνει την αρχή. Ήξερα πως ήθελα να φτιάξω μια παράσταση για τον χρόνο, για το τι αφήνουμε πίσω ως ανάμνηση του περάσματός μας από τη ζωή, για τους ανθρώπους που δυσκολεύονται, για τα κορίτσια και τα αγόρια που παντρεύτηκαν χωρίς να ξέρουν καλά καλά το γιατί, και για εκείνα που ερωτεύτηκαν και κυνήγησαν τον έρωτά τους ως το τέλος. Είχα τα θέματα, αλλά δεν είχα την ιστορία. Όταν αντίκρισα στο Μουσείο Ορσέ τον πίνακα του Αλεξάντρ Καμπανέλ, όπου οι παράνομοι εραστές Πάολο και Φραντσέσκα πέφτουν την ίδια στιγμή νεκροί, και στο βάθος έβλεπα την Πόλη της Κόλασης του Ροντέν, που επίσης έζησαν με την Καμίγ Κλοντέλ έναν αντίστοιχο καταδικασμένο έρωτα, ήξερα πως βρήκα επιτέλους την ιστορία μου. Το ότι τα πραγματικά γεγονότα ξεκίνησαν στο Μουσείο Ορσέ, εκεί ακριβώς όπου γεννήθηκε και η ιδέα της παράστασης, ήταν μια απίστευτη σύμπτωση που τα έδεσε όλα. Δύο ιστορίες από τον 13ο και τον 19ο αιώνα, που είναι τελικά μία. Αυτή της αιώνιας ανθρώπινης περιπέτειας.

Η πρόοδος της ανθρωπότητας δεν έγινε από τα μάτια, αλλά από τα χέρια.