Με τα διασωθέντα της πίστης κειμήλια

Τόπος και χρόνος συμπλέκονται μέσα στην ποίηση του Αντώνη Κάλφα, τροφοδοτώντας με συνειδητή επίγνωση ένα βαθιά τραυματικό και συναισθηματικό λόγο. Τα περισσότερα ποιήματά του αναπτύσσονται γύρω από μια τριπλή ενδοσκόπηση: ο ποιητής υποδύεται συγχρόνως το πρόσωπο του δημιουργού, το πρόσωπο του αναγνώστη και το πρόσωπο της πατρίδας. Η πατρίδα παίρνει τη σημασία του ελάχιστου οικείου χώρου, όπου απλώνεται η καθημερινή αναγκαιότητα του υπάρχειν, αλλά και εκτείνεται, ταυτόχρονα, σε μια απέραντη έκταση, μέσα στην οποία χωράει η παγκοσμιότητα του ανθρώπινου πόνου. Πατρίδα είναι η ανεπούλωτη πληγή, ο τόπος όπου πληγώθηκε και πόνεσε ο καθένας μας. Πατρίδα είναι και η προς στιγμήν ασήμαντη εικόνα, το ρημαγμένο τοπίο, ο χώρος που σαρκώνετε στη μνήμη και μεταλλάσσεται σε συσσωρευμένη απελπισία.

Ο Κάλφας μοιράζεται κατά κύριο λόγο σε δύο υπαρξιακούς πόλους: στον έρωτα και το χώμα που πατά. Χαρίζεται στον έρωτα, που δίνει κατάφαση στη ζωή, και υποτάσσεται στο χώμα, που αντιπαρέρχεται όλους τους μεταπράτες των διαχρονικών αξιών, δίνοντας βάθρο στήριξης μόνο στους διακονητές κάθε ανθρωπιστικής ιδεολογίας και κάθε παρηγορητικής ονειροφαντασίας.