Ο Γιάννης που αγάπησα

Tο τελευταίο κουδούνι της μέρας έχει χτυπήσει. Μόνη, μπροστά στον γεμάτο πίνακα, μέσα στην άδεια τάξη ανακεφαλαιώνει, αξιολογεί, στοχάζεται:

Τι έκανα καλά, τι δεν μου βγήκε; Διερεύνηση παραμετρικής εξίσωσης σήμερα. Σίγουρα τους δυσκόλεψε. Κάποιοι δεν θα κατάλαβαν Χριστό. Μάλλον θα πρέπει να επανέλθω. Ο Γιάννης έδειχνε κουλ. Αυτός ίσως το ’πιασε. Αύριο θα τον βάλω να λύσει την άσκηση στον πίνακα. Για να δούμε…

Μαζεύει τα πράγματά της και παίρνει τον δρόμο για την κατοικία της, την κατοικία που συχνά για τη δασκάλα –για τον δάσκαλο του δημόσιου σχολείου– δεν είναι το Σπίτι της. Παρόμοιες σκέψεις την ακολουθούν στον δρόμο, στην ουρά του σουπερμάρκετ, στο ασανσέρ.

Η Μαρία είχε σήμερα τα νεύρα της –δεν ήταν λέει το πρόβλημα αρκετά σαφές– πού να καταλάβει το καημένο ότι αυτός ήταν ο στόχος: δίνεις ένα πρόβλημα ασαφές, τροφή για σκέψη, και γίνεται... επανάσταση, αφού «όλα τα προβλήματα οφείλουν να έχουν μοναδική λύση, η οποία να επιτυγχάνεται με τρόπο ανάλογο αυτού που παραθέτει το λυμένο παράδειγμα-εφαρμογή του βιβλίου».

Αυτό! Αυτό ποιος θα το ξεκολλήσει από τη σκέψη των παιδιών, των γονιών τους, αλίμονο και πολλών από τους δασκάλους τους; Απόγεμα ή βραδάκι, με το κομπιούτερ, τα βιβλία και τα τετράδια ανοικτά – είναι η ώρα να σχεδιαστούν τα πλάνα για τα μαθήματα της επομένης. Γιατί, όπως μάλλον αγνοούν όσοι είναι έξω από τον χορό, η δουλειά του δασκάλου δεν τελειώνει σαν χτυπήσει το κουδούνι. Οι περισσότεροι μοχθούν ετοιμάζοντας για κάθε τους μάθημα ένα πλάνο – κι όταν η ανάγκη το επιβάλει, το τροποποιούν, το αναθεωρούν, το ανατρέπουν…

(από τον Πρόλογο του βιβλίου)
ΚριτικέςBack to top
Η Κατερίνα Καλφοπούλου είναι –επί 20 και πλέον χρόνια– δασκάλα μαθηματικών στο δημόσιο σχολείο. Στο νέο της βιβλίο αφηγείται «σκηνές» από τη σχολική τάξη (κυρίως του Λυκείου).

«Είναι ένα βιβλίο γεμάτο ιστορίες ανατροπής. Η τάξη είναι ένα σώμα ζωντανό, μεταβλητό, συχνά κυκλοθυμικό, καμιά φορά απρόβλεπτο.
Η τέχνη του δασκάλου είναι να μπορεί να προσαρμόζεται σ’ αυτή την ποικιλία των καταστάσεων, να μπορεί να παρεκκλίνει αν χρειαστεί από την πορεία του, χωρίς ποτέ να φεύγει από τον στόχο του.
Είναι ένα βιβλίο πολύτιμο. Μας δείχνει με ζωντάνια και γλαφυρότητα πώς ένας δάσκαλος καταφέρνει να μετατρέψει τα αναμασημένα, ανακυκλωμένα αλλά, παρ’ όλα αυτά, αραχνιασμένα αναλυτικά προγράμματα, τα αρτηριοσκληρωτικά και κακογραμμένα, γεμάτα λάθη, με παντελή έλλειψη φαντασίας σχολικά εγχειρίδια, σ’ έναν ποταμό φρεσκάδας, στοχασμού και δημιουργίας.
Είναι πολύτιμο τόσο για τον καινούριο δάσκαλο που τώρα ανοίγει τα φτερά του, όσο και για τον έμπειρο, «περπατημένο» εκπαιδευτικό που θα συγκρίνει γόνιμα τα δικά του πεπραγμένα με τις εμπειρίες ενός ανθρώπου ο οποίος επανειλημμένα τονίζει πως η διδασκαλία είναι έρωτας!
Είναι πολύτιμο για τον νέο άνθρωπο που οραματίζεται μια ζωή μέσα στην εκπαίδευση, ανεξαρτήτως βαθμίδας, και που σε λίγο θα βρεθεί κι αυτός μέσα σε μια τάξη.
Είναι πολύτιμο για τον γονιό, που έστω κι αν δεν κατανοεί τις τεχνικές λεπτομέρειες των μαθηματικών που διδάσκονται στο παιδί του, θα ζήσει, μέσα από τις σελίδες αυτού του πονήματος, την ατμόσφαιρα της τάξης και θα στοχαστεί πάνω στις ποικίλες απαντήσεις που προκαλεί το ερώτημα «τι σημαίνει διδάσκω μαθηματικά».
Είναι, τέλος, πολύτιμο για τον μαθητή που διαβάζοντάς το θα προβληματιστεί πάνω στην άποψη και τις επιδιώξεις της «άλλης πλευράς», θ’ αρχίσει ίσως να καταλαβαίνει τι κάνουν οι δάσκαλοί του, γιατί το κάνουν και γιατί καμιά φορά γίνονται... τυραννικοί».

ΤΕΥΚΡΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ, Μαθηματικός, Συγγραφέας, Μεταφραστής