Στρατιωτικές ασκήσεις

Στα όσα χρόνια γράφω, παρατηρώ ότι γράφω καλύτερα όταν είμαι θυμωμένος. Ο θυμός αυτός γίνεται παραλογισμός όταν στρέφεται ακόμα κι ενάντια στο Θεό (στην ΩΧΡΑ ΚΗΛΙΔΑ) όπου προσυπογράφω στον τοίχο: "Παραιτήσου επιτέλους, Θεέ, να αναλάβει ο Μήτσος!" Και είναι πράγματι η λογοτεχνία μια τρέλα, που εγώ την έχω και σαν θεραπεία της τρέλας. Κάθε φορά που νιώθω το μάταιο του θυμού - να εξατμίζεται, δηλαδή μέσα μου η "Διαρκής Επανάσταση" - νιώθω ψοφίμι, και λέω τότε ότι "έχασα το ταλέντο μου". Το ταλέντο μου λοιπόν είναι ο θυμός μου και δεν έχω άλλο. Μπορεί να εκφράζεται με οδύνη, όπως στις ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ. Ή με κλαυσίγελον και πικρότατο χιούμορ-φαρμάκι να καταπιώ - όπως στην "αφιέρωση στον αγαπημένο μου ΚΟΣΚΩΤΑ" και στο ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ. Πάντως, και τα τέσσερα αυτά διηγήματα τα έγραψα θυμωμένος. Εύχομαι - αν δεν αλλάξει η ζωή όσο υπάρχω - να μη μου περάσει ο θυμός.