Ένα απλό έγκλημα ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Η άνοιξη στη Στοκχόλμη, όταν αρχίζουν να ξεπαγώνουν τα νερά, φέρνει στην επιφάνεια του ποταμού έναν μαύρο πλαστικό σάκο που κρύβει μια νεκρή γυναίκα.

Η ντετέκτιβ Κριστίνα Βέντελ αναλαμβάνει να εξιχνιάσει το έγκλημα.

Άνθρωποι με προσωπικά προβλήματα, καλλιτέχνες που οι καριέρες τους δεν τους δικαίωσαν, όμορφες γυναίκες που εμπορεύονται το κορμί τους αποτελούν τους πρωταγωνιστές και τους κομπάρσους σε μια ιστορία που εκτυλίσσεται στην ειδυλλιακή πρωτεύουσα του Βορά.

Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης περιγράφει, με τη γνωστή στοχαστική ματιά του, τη σημερινή κοινωνία όπου τίποτα δεν είναι όπως δείχνει.






ΚΡΙΤΙΚΗ



Όλο και περισσότεροι συγγραφείς από όλον τον κόσμο δοκιμάζουν τις δυνατότητές τους στην αστυνομική λογοτεχνία, κάτι που αποτελεί ευχάριστη έκπληξη για όσους αναγνώστες τους γνωρίζουν και τους αγαπάνε χάρη στα μυθιστορήματά τους, τα οποία ανήκουν στην ούτως ειπείν σοβαρή λογοτεχνία. Αυτό σημαίνει, μεταξύ των άλλων, ότι το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, ήδη αποενοχοποιημένο χάρη στα βιβλία του Σάσα, του Έκο, του Μονταλμπάν, του Τάιμπο, του Μανσέτ, του Ιζζό και άλλων πολλών σημαντικών δημιουργών, κερδίζει θαυμαστές, οι οποίοι δεν ντρέπονται να ομολογούν τις αναγνωστικές τους επιλογές. Ανάμεσα σε αυτούς που αποτολμούν να εμφανιστούν στα βιβλιοπωλεία με ένα καθαρά αστυνομικό μυθιστόρημα συγκαταλέγεται και ο Θοδωρής Καλλιφατίδης (Μολάοι, 1938), μόνιμος κάτοικος Σουηδίας, με σπουδές φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, καθηγητής στο ίδιο πανεπιστήμιο, εκδότης λογοτεχνικού περιοδικού, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος, σκηνοθέτης του κινηματογράφου, τιμημένος με το Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος (1981), το Βραβείο Τιμής της Στοκχόλμης (1992) και το βραβείο Στίνα-Ελντ Εκνταλ της σουηδικής Ακαδημίας για την Τιμάνδρα.



Αστυνόμος Βέντελ



Ακολουθώντας τα ίχνη κάποιων σουηδών συγγραφέων, όπως π.χ. του Χένινγκ Μάνκελ (τα μυθιστορήματά του Εκτελεστές χωρίς πρόσωπο και Τα σκυλιά της Ρίγας κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός), που χρησιμοποιεί ως ήρωα τον επιθεωρητή Κουρτ Βαλάντερ, ο Καλλιφατίδης επιχειρεί να μιλήσει για τη σημερινή Σουηδία και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες της. Το μυθιστόρημά του Ενα απλό έγκλημα έχει ως κεντρική ηρωίδα μια γυναίκα, την αστυνόμο Κριστίνα Βέντελ (η κλασική μουσική είναι η μόνη παρηγοριά της, ιδιαίτερα λατρεύει τη Μαρία Κάλλας και τα έργα του Φέλιξ Μέντελσον, που παίζουν ως επαγγελματίες μουσικοί οι δύο βασικοί ύποπτοι της ιστορίας), η οποία αναλαμβάνει να εξιχνιάσει ένα μυστηριώδες έγκλημα. Πρόκειται για την ανεύρεση ενός πλαστικού σάκου με μια δολοφονημένη γυναίκα που βρίσκουν στα νερά της θάλασσας της Στοκχόλμης ένας μουσουλμάνος της Βοσνίας και ο ανιψιός του, οι οποίοι βγήκαν για ψάρεμα.

Ποιος τη σκότωσε και γιατί; Στα ερωτήματα αυτά που απασχολούν κάθε κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα προσπαθούν να απαντήσουν η Κριστίνα Βέντελ και οι συνάδελφοί της, η Μαρία Βαλετιέρι, ο Εστεν Νίλσον και ο Τόμας Ροθ. Ο αναγνώστης ας προσέξει τα ονόματα και τα επώνυμα των ηρώων. Ανάμεσα στους καθαρόαιμους σουηδούς αστυνομικούς βρίσκονται και κάποιοι με ξενική καταγωγή. H Κριστίνα είναι κόρη ενός Ανατολικογερμανού, ο οποίος στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ζήτησε πολιτικό άσυλο στη Σουηδία· η Μαρία είναι κόρη ενός μετανάστη από τη Σαρδηνία· ο Τόμας είναι γιος ενός Εβραίου και μιας Σουηδέζας. Αλλά και άλλοι δευτερεύοντες ήρωες είναι καρποί φυλετικής επιμειξίας: για παράδειγμα, η εισαγγελέας Μιτσούκο Εκμπεργκ-Ναμαμότο έχει ιαπωνικό αίμα στις φλέβες της.



Ήρωες μετανάστες



Είναι σαφές πως ο Καλλιφατίδης διαπνέεται από ισχυρές εμμονές οι οποίες υπάρχουν στα περισσότερα βιβλία του: οι ήρωες και οι ηρωίδες του είναι μετανάστες και πρόσφυγες ή παιδιά μεταναστών και προσφύγων (για παράδειγμα, στο αστυνομικής υφής μυθιστόρημά του Ποια είναι η Γαβριέλα Όρλοβα ο ήρωας-ντετέκτιβ που κάνει την έρευνα είναι Ελληνοαμερικανός γεννημένος στις Ηνωμένες Πολιτείες). Ασφαλώς ο συγγραφέας ενδιαφέρεται πρωτίστως για το φαινόμενο που αναπτύσσεται στη Σουηδία, αφού ζει στη συγκεκριμένη χώρα και απευθύνεται στους αναγνώστες της (ωστόσο, το Ένα απλό έγκλημα έχει γραφτεί απευθείας στα ελληνικά, μολονότι δεν υπάρχουν σε αυτό έλληνες ήρωες), μια χώρα που αλλάζει συνεχώς (σε τέτοιο βαθμό που οι ηλικιωμένοι δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις αλλαγές), όπως άλλωστε αλλάζει και η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος.

Στην πραγματικότητα η αστυνομική πλοκή είναι πρόσχημα: αυτό δίνει τη δυνατότητα στον Καλλιφατίδη να μιλήσει για τη δεύτερη πατρίδα του και τη σουηδική κοινωνία και όσα συντελούνται σ' αυτήν. Ιδού μερικές επισημάνσεις του συγγραφέα που δύσκολα ανευρίσκονται στις ειδήσεις που φτάνουν εδώ από την όχι και τόσο μακρινή Σουηδία: η έκδοση διαζυγίων από το κράτος έχει δημιουργήσει οικονομική στενότητα στην Εκκλησία που κάποτε «κολυμπούσε στο χρήμα»· η κυβέρνηση για λόγους ισοτιμίας προωθεί τις γυναίκες σε θέσεις που κανονικά ανήκουν στους άντρες· οι καβγάδες ανάμεσα σε μεθυσμένους ή σε συμμορίες αγοριών που χρησιμοποιούν τσεκούρια, μαχαίρια και αλυσίδες είναι καθημερινό θέαμα· πριν έδερναν οι δάσκαλοι τους μαθητές, τώρα δέρνουν οι μαθητές τους δασκάλους· οι άνεργοι μετανάστες μαζεύονται στα καφενεία, αφού κανένας δεν τους θέλει και δεν τους καλεί για δουλειά· η συχνή επωδός της κυβέρνησης είναι «πρέπει να κάνουμε οικονομία»· οι νέοι που κάποτε συμμετείχαν σε διαδηλώσεις και πορείες σήμερα καρφώνονται στην τηλεόραση ή παίζουν παιχνίδια στους υπολογιστές· τα εστιατόρια κλείνουν το ένα μετά το άλλο, ενώ ανοίγουν γυμναστήρια και καταστήματα υγιεινής διατροφής· βιοτεχνίες και βιομηχανίες μεταφέρονται στην Εσθονία όπου υπάρχουν φτηνά εργατικά χέρια· οι Σουηδοί «τεμπέλεψαν» και είναι χειρότεροι και από τους Ιταλούς· συχνά ξεσπάνε σκάνδαλα με πρωταγωνιστές νομάρχες, δημάρχους, υπουργούς· στίφη από πόρνες προερχόμενες από γειτονικές χώρες κατακλύζουν τη Σουηδία· ο τομέας της ενημέρωσης αποτελεί βιομηχανία και πολλές φορές τα νέα είναι κατασκευασμένα, όπως όλα τα βιομηχανικά προϊόντα.



Το ξένο αίμα



Εκτός από το ότι έχουν ξένο αίμα στις φλέβες τους, τα περισσότερα πρόσωπα του μυθιστορήματος αντιμετωπίζουν και προσωπικά ή οικογενειακά προβλήματα (σχέσεων ή υγείας), σε τέτοιο βαθμό που ο αναγνώστης αναρωτιέται αν στη Σουηδία όλοι οι πολίτες ταλανίζονται από αυτά. H Κριστίνα Βέντελ έχει κάνει δύο εκτρώσεις, ο Γιόχαν, ο άντρας της, δεν θέλει παιδιά και έχει ερωμένη, η μητέρα της πέθανε από καρκίνο· ο αστυνόμος Νίλσον όταν ήταν μικρός είχε βρει τη μητέρα του πνιγμένη, χωρίς ποτέ να ξεκαθαριστεί αν επρόκειτο για έγκλημα, αυτοκτονία ή ατύχημα, ενώ συνδέεται με μια παντρεμένη· η Μαρία Βαλετιέρι δεν ανέχεται τα ερωτικά χάδια του αλκοολικού συζύγου της (που βλέπει στο βίντεο ταινίες πορνό και τη χτυπάει), επιθυμεί όμως τις θωπείες του Εστεν Νίλσον· ο αστυνόμος Τόμας Ροθ έχει ένα γιο που γεννήθηκε με σύνδρομο Ντάουν· η εισαγγελέας Μιτσούκο είχε μια αδελφή που βιάστηκε και κατακρεουργήθηκε στα εννιά της χρόνια, ενώ ο πατέρας της κόρης της είναι παντρεμένος με άλλη γυναίκα· ο δικαστής Μπερλίν εγκαταλείφθηκε από τη σύζυγό του.

Κλείνοντας το βιβλίο, ο αναγνώστης μένει με κάποια ερωτήματα. Όχι για εκείνα που συνδέονται με το έγκλημα, ποιος το διέπραξε και γιατί, αλλά με τις εμμονές του συγγραφέα. Δύο λέξεις, δύο έννοιες, έρχονται κι επανέρχονται στις σελίδες του: «αγάπη» και «ευτυχία». (Ας μην ξεχνάμε πως ο Καλλιφατίδης έχει γράψει και ένα μυθιστόρημα που τιτλοφορείται Αγάπη). «Μα ποιανού η ευτυχία διαρκεί για πάντα» (σ. 31)· «Καμιά ευτυχία δεν είναι μεγαλύτερη από τη δική μας, αλλά κανενός η ευτυχία δεν αξίζει τη δυστυχία του άλλου» (σ. 85). «Μα ποια ευτυχία διαρκεί για πάντα;» (σ. 132 και 243). «Δεν αγαπούμε όλοι το ίδιο» και «Κάθε ιστορία αγάπης έχει δύο στάδια αλήθειας. Το πρώτο και το τελευταίο. Το πρώτο συμπεριλαμβάνει όλους τους λόγους που μας κάνουν άξιους της αγάπης του άλλου. Το τελευταίο περιέχει όλους τους λόγους που μας δίνουν το δικαίωμα να μην αγαπούμε πια» (σ. 179).

Μπορεί στο τέλος ο φόνος της ωραίας Ρωσίδας Νατάσας Φιλίπποβα να εξιχνιάζεται χάρη στις άοκνες προσπάθειες αστυνομικών και πολιτών, αλλά η απορία του συγγραφέα διά στόματος του αστυνόμου Τόμας Ροθ παραμένει: «Πού στο διάβολο πήγαινε αυτή η χώρα;» (σ. 45).

Φίλιππος Φιλίππου (συγγραφέας)

ΤΟ ΒΗΜΑ, 29-06-2003

ΚΡΙΤΙΚΗ



Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, γεννημένος στους Μολάους της Αρκαδίας το 1938, γιος δασκάλου από τον Πόντο, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κουν, έχει κάνει, από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, δεύτερη πατρίδα του τη Σουηδία. Εκεί αφού πέρασε δύσκολα για έναν μετανάστη χρόνια -για τα οποία σήμερα μιλάει δίνοντάς τους μια κωμική χροιά- σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, όπου και δίδαξε. Η καλή του μοίρα του όμως τον προόριζε για τη λογοτεχνία. Έτσι, από μια σύμπτωση, άνοιξε ο δρόμος για να εισχωρήσει, αυτός ένας ξένος, στα σουηδικά γράμματα. Ήταν η εποχή όπου ο πασίγνωστος και ζηλευτός σουηδικός σοσιαλδημοκρατικός άνεμος φυσούσε ευνοϊκά για όλους, επιβάλλοντας ανοιχτά πρότυπα και συμπεριφορές, προτείνοντας αξίες άξιες για μίμηση. Ο Καλλιφατίδης με τη δική του αξία ανδρώθηκε λογοτεχνικά σ' εκείνο το προνομιακό κοινωνικό μοντέλο. Το ένα μυθιστόρημα ακολουθούσε το άλλο, κι από κοντά, σενάρια για τον κινηματογράφο, θεατρικά έργα, δοκίμια, ταξιδιωτικά κ.λπ. Για τέσσερα χρόνια θα διευθύνει το λογοτεχνικό περιοδικό «Μπόνιερς Λιτερέρα Μαγκαζίν». Οι Σουηδοί ομότεχνοί του δεν θα φανούν μίζεροι, αντίθετα θ' αποδείξουν και στην πράξη την ανοιχτομυαλιά της πατρίδας τους. Το 1981 ο Θ. Καλλιφατίδης τιμάται με το Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος, το 1989 η «Τιμάνδρα» του αποσπά το Βραβείο της Σουηδικής Ακαδημίας και τρία χρόνια μετά τού απονέμουν το Βραβείο Τιμής της Στοκχόλμης. Είναι η χρονιά που ο σουηδικός σοσιαλδημοκρατικός άνεμος θα χάσει τα περισσότερα μποφόρ του με τη δολοφονία του Ούλοφ Πάλμε. Νέοι καιροί ξεκινούν για το άλλοτε κραταιό κοινωνικό σουηδικό μοντέλο. Δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς ο Καλλιφατίδης αποφάσισε να πλάσει τη φιλόσοφο -έχει σπουδάσει φιλοσοφία- κομισάριο Κριστίνα Βέντελ, κόρη Ανατολικογερμανού μετανάστη που του είναι αδύνατον να συνηθίσει τη σουηδική γλώσσα έπειτα από τόσα χρόνια παραμονής στη Σουηδία, υποπτευόμαστε όμως πως πρέπει να συνέτειναν και οι πάσης φύσεως αλλαγές που έγιναν στη δεύτερη πατρίδα του την τελευταία δεκαετία. Γιατί τόσο στο Ένα απλό έγκλημα όσο και στον Έκτο επιβάτη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τα σχόλια του αφηγητή είναι φανερό πως θέλουν να δείξουν μια Σουηδία διαφορετική απ' ό,τι γνωρίζαμε.



Γυναίκα, αστυνομικός και μετανάστρια



Διαφορετική πάντως είναι και η κεντρική ηρωίδα στα δύο αστυνομικά του μυθιστορήματα. Δεν έχουμε συνηθίσει -αν και τελευταία το συναντάμε όλο και συχνότερα- γυναίκες στο ρόλο του Επιθεωρητή Μεγκρέ. Όταν μάλιστα πρόκειται για εκλεπτυσμένες ένστολες κυρίες, που διχάζονται ανάμεσα στην ακρόαση ενός οκτέτου για έγχορδα του Μέντελσον και στη διαλεύκανση ενός εγκλήματος, τα πράγματα αποκτούν άλλες αποχρώσεις. Αν προσθέσουμε, στην περίπτωση της νέας και ελκυστικής Κριστίνας Βέντελ, και το γεγονός πως είναι μετανάστρια δεύτερης γενιάς, τότε το ενδιαφέρον μας μεγαλώνει. Τόσο ώστε κάποιες φορές να θέλουμε πιο πολύ να μάθουμε πώς σκέπτεται ή τι πράττει στην ιδιωτική της ζωή η κυρία κομισάριος, δηλαδή η προϊσταμένη της υπηρεσίας Εγκλημάτων κατά της Ζωής, παρά αν κατάφερε να βρει τον τάδε ή το δείνα εγκληματία. Αλλά κοντά στην Κριστίνα Βέντελ κυκλοφορούν κι άλλες γυναίκες, που κατά τον έναν ή τον άλλον τρόπο ταυτίζουν τους σκοπούς τους, ή τις τύχες τους με αυτούς της κεντρικής ηρωίδας. Πρώτη η νεαρή αστυφύλακας Μαρία Βολετιέρι, μετανάστρια δεύτερης γενιάς κι αυτή, με καταγωγή από τη μεσογειακή Σαρδηνία, η επίσης νέα και κατά το ήμισυ Γιαπωνέζα, εισαγγελέας Μιτσούκο Εμπεργκ-Ναμαμότο, η γιατρός Εύα Στρέμχεντ, με το βεβαρημένο οικογενειακό παρελθόν, κι από την πλευρά των υπόπτων ή των μαρτύρων άλλες γυναίκες που παίζουν λιγότερο ή περισσότερο σημαντικό ρόλο στην καλά υφασμένη πλοκή και των δύο μυθιστορημάτων. Άλλωστε, στο πρώτο μυθιστόρημα Ένα απλό έγκλημα το θύμα είναι γυναίκα και βέβαια όχι Σουηδέζα. Η, όσο ζούσε, εκπάγλου ομορφιάς Νατάσα από τη γειτονική Εσθονία, πρώην -τι άλλο- μοντέλο, πρώην μπλεγμένη σε ναρκωτικά και σε όχι και τόσο καθώς πρέπει παρέες.

Οι άντρες στα δύο μυθιστορήματα του Καλλιφατίδη παίζουν συμπληρωματικό ρόλο. Ο αρκετά μεγαλύτερος από την κομισάριο, και σε βιολογική και σε επαγγελματική ηλικία, αστυνόμος Τόμας Ροθ δεν προάγεται σε προϊστάμενο διότι η εντολή από την κυβέρνηση είναι να προωθηθούν γυναίκες στις νευραλγικές θέσεις. Τον τρώει δηλαδή η σουηδική εφαρμογή του φεμινισμού. Αλλά η ευαίσθητη κι έξυπνη αφεντικίνα του -«αφεντικό» την αποκαλεί- προσέχει υπερμέτρως το πώς του φέρεται. Ο -επιτέλους κι ένας βέρος Σουηδός- αστυφύλακας Εστέτ Νίλσον μας απασχολεί περισσότερο με τον απελπισμένο και αδιέξοδο έρωτά του προς την παντρεμένη Εύα (η οποία στο βιβλίο γράφεται με β κι είναι πολύ ενοχλητικό) παρά με τις εξαιρετικές του αστυνομικές επιδόσεις, αν και κάπου κάπου μας ξαφνιάζει. Δίπλα στους ένστολους συναδέλφους της Κριστίνας Βέντελ βρίσκονται οι σύζυγοι ή οι εραστές των γυναικών ηρωίδων, αλλά εκείνος που παίζει πρωταρχικό ρόλο είναι ο πρώην Ανατολικογερμανός πολιτικός πρόσφυγας, και πατέρας της κομισαρίου, Καρλ Βέντελ. Ο μόνος ουσιώδης άρρεν αντίπαλος της Κριστίνας εμφανίζεται στις τελευταίες σελίδες του δεύτερου μυθιστορήματος, Ο έκτος επιβάτης. Είναι ο, φαινομενικά άφαντος στην αρχή, ουσιαστικά πανταχού παρών, Ολλανδός Τζόναθαν Χάγκεν, εκπρόσωπος του διεθνούς οργανωμένου εγκλήματος, του Κακού τελικά, αν υποθέσουμε ότι η γλυκιά και καλλιεργημένη κομισάριος εκπροσωπεί το Καλό.

Και τα δύο μυθιστορήματα του Καλλιφατίδη έχουν δύο όψεις. Την αστυνομική και την κοινωνικοψυχολογική. Τη δημόσια και την ιδιωτική. Ωστόσο, θεωρούμε πως η επιλογή αυτή δεν είναι τυχαία. Ο συγγραφέας στήνει μεν μιαν αστυνομικής φύσεως πλοκή μ' όλα τα γνωστά κλισέ, εκείνο όμως που τον ενδιαφέρει δεν είναι να οδηγήσει τον αναγνώστη στη λύση κάποιου μυστηριώδους εγκλήματος, έτσι ώστε να ικανοποιηθεί και το περί δικαίου αίσθημά του, αλλά να τονίσει τις ηθικές και υπαρξιακές αμφιβολίες και τα διλήμματα που δημιουργεί η πορεία προς τη διαλεύκανση ενός εγκλήματος. Αμφιβολίες και διλήμματα που δημιουργούνται ακριβώς γιατί όσοι αναλαμβάνουν το ρόλο του τιμωρού ή του δικαστή είναι κι αυτοί άνθρωποι με τις δικές τους διαλυμένες ή ευτυχισμένες -το λιγότερο- ζωές, με τις δικές τους αλήθειες και τα δικά τους ψέματα. Η ιδιωτική τους ζωή εφάπτεται, θέλοντας και μη, με τη δημόσια των ανθρώπων που είτε είναι τα θύματα είτε ζουν στην τροχιά των θυμάτων. Λόγου χάριν, στον Έκτο επιβάτη η εισαγγελέας Μιτσούκο Έμπεργκ-Ναμαμότο αποκαλύπτει στην Κριστίνα Βέντελ πως ένας από τους επιβάτες του μοιραίου αεροπλάνου, ο ευυπόληπτος νομικός Λαρς Φέλντγκορντ, σύζυγος και πατέρας πέντε παιδιών, διατηρούσε μαζί της παράνομο δεσμό δεκατέσσερα χρόνια και πως το παιδί της ήταν δικό του. Το μυστικό αυτό εμπλέκει τα πράγματα, αφού αν η κομισάριος συνεχίσει να ψάχνει για το ποιος ήταν ο έκτος επιβάτης και ποια ήταν η σχέση του με τους υπόλοιπους επιβάτες μπορεί να βγει στο φως και τότε... Η Κριστίνα Βέντελ με τη σειρά της μάς δείχνει περισσότερο τον εσωτερικό της κόσμο παρά την ικανότητά της να δρα. Ικανότητα την οποία υπονομεύει με τη συνεχή στοχαστική και κριτική της διάθεση. Αλλωστε, μπήκε στο αστυνομικό σώμα από ανάγκη κι όχι από επιλογή, οι σπουδές της ήταν στη Φιλοσοφία. Περισσότερο συμφιλιωμένη με το επάγγελμά της, γι' αυτό και πιο πρακτική και γήινη, είναι η αστυφύλακας Μαρία Βολετιέρι, παρά τον κρυφό της έρωτα προς το συνάδελφό της Εστέτ Νίλσον και τον κακό της γάμο. Το κλίμα αυτό θέτει και τις ανάλογες υφολογικές απαιτήσεις. Χαμηλοί τόνοι, πολιτισμένοι διάλογοι, αργόσυρτη δράση, έλλειψη βίας. Μερικές φορές μάλιστα η πλοκή μοιάζει υποτονική, ενώ άλλοτε παίρνει μια νοσταλγική ατμοσφαιρική χροιά. Θα λέγαμε πως είναι τα πιο «θηλυκά» αστυνομικά μυθιστορήματα που έχουμε διαβάσει.

Κατά τ' άλλα, στο Ένα απλό έγκλημα το πτώμα της Νατάσας Φιλίποβα, που βρίσκεται από δυο Βόσνιους μετανάστες μέσα σε μια πλαστική σακούλα, και η ύπαρξη του πτώματος ενός Ασιάτη εφήβου στο μοιραίο ιδιωτικό αεροπλάνο, και που είναι ο άγνωστος έκτος επιβάτης, δίνουν το έναυσμα για να ξεκινήσει η πλοκή των δύο μυθιστορημάτων του Θοδωρή Καλλιφατίδη. Τόσο το Ένα απλό έγκλημα όσο και ο Έκτος επιβάτης είναι γραμμένα κατευθείαν στην ελληνική γλώσσα.

ΕΛΕΝΑ ΧΟΥΖΟΥΡΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 09/01/2004