Στο φως του Βορρά

Κριτική

Παλιοί έρωτες ξαναζωντανεύουν, νέοι αναπτύσσονται, μνήμες επανέρχονται και εξαγνίζονται, σχέσεις αναθερμαίνονται σε συνθήκες που οι ήρωες του μυθιστορήματος προσπαθούν να δημιουργήσουν από την αρχή για να καταφέρουν να «ζήσουν».
Το φώς του Βορρά, γραμμένο με το συναρπαστικό ύφος του Θοδωρή Καλλιφατίδη, περιγράφει με μεγάλη ευαισθησία τις απλές ιστορίες των διπλανών μας ανθρώπων.



Κεντρικοί ήρωες στο Φως του Βορρά είναι ένα ζευγάρι μεταναστών, ο Οδυσσέας και η Αντριάνα. Έχοντας έπειτα από χρόνια σκληρής δουλειάς επιτύχει την ομαλή και άνετη διαβίωσή τους στη Σουηδία, βλέπουν τη ζωή τους να ανατρέπεται βιαίως από την αναπάντεχη και ακατανόητη αυτοκτονία του 18χρονου γιου τους, του Πέτρου. Ο θάνατος του μοναχογιού τους βγάζει κατά έναν τραγικό τρόπο στην επιφάνεια τον πόνο του ξεριζωμού τους από την Ελλάδα, κάνει την παραμονή τους στην ξένη χώρα να φαντάζει στερημένη νοήματος και τη σχέση τους άδεια και ασήμαντη. Η Αντριάνα πέφτει σε βαριά και παρατεταμένη κατάθλιψη, από την οποία δεν θα βγει παρά με την επίσκεψη ενός κρυφού έρωτά της, του Αντρέα, φίλου τους από την εποχή των αγώνων κατά της χούντας. Εν τω μεταξύ μια σειρά δευτερεύοντα πρόσωπα αναπτύσσονται γύρω τους, τις ιστορίες των οποίων πληροφορούμαστε μέσα από μικρές αφηγήσεις - πυκνές σκιαγραφήσεις της τροχιάς τους.


Η απλότητα στη γραφή, οι σύντομες και ακριβείς φράσεις, οι μικρές παράγραφοι που ενώνονται σε επίσης σύντομα κεφάλαια χαρακτηρίζουν το μινιμαλιστικό ύφος του Καλλιφατίδη. Η αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο είναι επεξεργασμένη και στρωτή, οι χαρακτήρες προκύπτουν αβίαστα, έτσι ώστε ακόμη και οι πλέον δευτερεύοντες να φαντάζουν αληθινοί και ολοκληρωμένοι. Ο Καλλιφατίδης είναι ένας δόκιμος συγγραφέας ο οποίος ασκείται σε μια πεζογραφία που τη χαρακτηρίζουν οι προσωπικές εμμονές, οι ανθρώπινοι μικρόκοσμοι, οι συναντήσεις τους και οι αποχωρισμοί, με τον έρωτα να προβάλλει τελικά ως το μόνο δυνατό, έστω και προσωρινό, καταφύγιο.

Κώστας Κατσουλάρης, «ΤΟ ΒΗΜΑ», 11-02-2001