Οργανωμένο έγλημα και διαφθορά

Η σχέση ανάμεσα στο οργανωμένο έγκλημα και τη διαφθορά είναι ευρύτατα καταγεγραμμένη. Συχνά, η διαφθορά συμπεριλαμβάνεται στον ορισμό του οργανωμένου εγκλήματος ως μία από τις συνηθέστατες δραστηριότητες των εγκληματικών οργανώσεων. Αυτή η διατριβή προσφέρει μία ερμηνεία της στρατηγικής επιλογής των εγκληματικών οργανώσεων να καταφεύγουν στη διαφθορά κρατικών αξιωματούχων και δημοσίων λειτουργών. Η παιγνιοθεωρητική προσέγγιση που προκρίνεται αντιμετωπίζει τη διαφθορά ως μία ορθολογική επιλογή από τους δύο εμπλεκόμενους «παίκτες»: τις εγκληματικές οργανώσεις και τα κράτη. Η διαφθορά αναδεικνύεται ως η λιγότερο επιζήμια επιλογή όταν η σχέση ισχύος ανάμεσά τους είναι σχετικά ισορροπημένη. Στο πλαίσιο της ανάπτυξης αυτής της θεωρίας επιχειρείται η περιγραφή των δύο κρίσιμων εννοιών, ήτοι του οργανωμένου εγκλήματος και της διαφθοράς. Οι εγκληματικές οργανώσεις περιγράφονται ως ένας φαινότυπος παραβατικής δράσης που διακρίνεται από παρεμφερείς ομαδικές δραστηριότητες με βασικό κριτήριο το μονοπωλιακό χαρακτήρα της. Η κατανόηση αυτού του χαρακτήρα είναι κρίσιμη για την περιγραφή της θέσης ισχύος από την οποία το οργανωμένο έγκλημα «διαπραγματεύεται» με το κράτος. Η διαφθορά αναλύεται ως ένα φαινόμενο συνεργασίας «με διάθεση αλληλοεξυπηρέτησης», το οποίο εκτείνεται πέραν των οικονομικών συναλλαγών και της σχέσης ανάμεσα στον πολίτη και το δημόσιο. Όταν τόσο οι κρίσιμες έννοιες όσο και η θεωρία συνεργασίας που υποστηρίζεται στη διατριβή έχουν αναλυθεί επαρκώς, επιχειρείται η εμπειρική επιβεβαίωση της τελευταίας με τη βοήθεια μίας υβριδικής συγκριτικής-ιστορικής ερμηνείας, η οποία συνδυάζει την μέθοδο της συμφωνίας και την μέθοδο της διαφοράς. Ως περιπτώσεις που πληρούν τις προϋποθέσεις της πρώτης μεθόδου εξετάζονται η Σικελική Μαφία, η Ιαπωνική Γιάκουζα και το Outfit του Σικάγο. Ως «περίπτωση ελέγχου» εξετάζονται οι συμμορίες («gangs»), οι οποίες μοιράζονται πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τις εγκληματικές οργανώσεις αλλά δεν έχουν μονοπωλιακή δράση. Μετά από την επιβεβαίωση των θεωρητικών πορισμάτων της διατριβής, ακολουθεί μία κριτική επισκόπηση της σχετικής νομοθεσίας και προτάσεις αντεγκληματικής πολιτικής.