Παρασάγγες ΙΙ

Ο δεύτερος τόμος του έργου αυτού αποτυπώνει σε εγκυκλοπαιδική και πάλι μορφή το κυκλοφοριακό χάος που προκάλεσε η έκδοση του πρώτου.
Παραδόξως, ο συγγραφέας του εξακολουθεί να μην έχει εμπιστοσύνη στην κρίση του σοφού λαού και σε όσα πρεσβεύει συνήθως η κοινή γνώμη.

Τα κείμενα που παρελαύνουν εδώ σχηματίζουν ένα είδος φιλολογικής αυτοβιογραφίας με πρόσχημα (συνήθως) κάποιο βιβλίο, ένα λογύδριο, έναν κατά παραγγελία πρόλογο ή μια αιφνίδια ιδέα. Συμπολεμιστές του ρέοντος συλλογικού, σύμμαχοι εν λόγοις, συμπαραταγμένοι στο μέτωπο του κενού, πόσο απέχουμε εν τέλει "ανάμεσό μας"; Πίσω από τη διατύπωση "Παρασάγγες" (φαρσάγκ: λέξη περσική, 30 στάδια= 5.350 μέτρα) αποκαλύπτονται - ή μήπως συγκαλύπτονται;- τα σκάνδαλα της προσέγγισης με κρυπτικές αναφορές σε μια στρατιά (νυν ή πρώην) φίλων, όπου ο αναγνώστης δεν θα χάσει την ευκαιρία να διακλαδιστεί συνειδητά στους πλαταγισμούς των κατεσπαρμένων βεγγαλικών του απογειώσεων. Με δεδομένο δε ότι ο κύριος λόγος που γράφει κανείς είναι γιατί βαριέται να μιλά, διαπιστώνει κάποτε πως "ό,τι ήταν να γράψω το έγραψα", οπότε αποφασίζει να σταματήσει το γράψιμο, ακόμα και με τους μηχανισμούς (ή να τα ξαναγράψει όλα από την αρχή;) και να ανατοκίζει το μέλλον στο διαδίκτυο ανακεφαλαιώνοντας πλέον τα παρόντα με τη σβηστήρα.