Οδοιπόρος των ανέμων

Στεκόμουν έξω από ένα κυκλώπειο τείχος, φτιαγμένο από κάποια σκοτεινή πέτρα, κι από πάνω του έσταζε γλίτσα που έπαιρνε εφιαλτικές ακατανόμαστες μορφές. Η φωνή, η υποχθόνια φωνή που λόγιζα άλλοτε φιλική, μου συλλάβιζε ψιθυριστά ακατάληπτες λέξεις, μονότονα, σε κάποια αινιγματική γλώσσα. Τα τύμπανα των βοσκών έμοιαζαν τώρα να ξορκίζουν το κακό, κι όχι να ευχαριστούν. Μα χτυπούσαν ακριβώς τον ίδιο ρυθμό, υπόκωφο και μακρόσυρτο. Εγώ ήθελα να περάσω το τείχος, μα δεν έβρισκα τις πύλες, ήθελα να μπω στη μαύρη πόλη με τα ιερογλυφικά - δε θυμάμαι γιατί, μα θυμάμαι πως υπήρχε ένα γιατί που απλώς το έχω λησμονήσει - το ήθελα με όλο μου το είναι.

Ξαναγράφοντας το Νεκρονομικόν

"Γιατί ξανά;" ίσως μας ρωτήσετε, αφού δεν γράφτηκε αληθινά ποτέ. Κι όμως, έχει γραφτεί μερικές δεκάδες φορές και μάλλον θα γράφεται ξανά και ξανά ανά τους αιώνες, γιατί κανείς δεν ξέρει πού αρχίζει και πού τελειώνει η επιρροή του Χ. Φ. Λάβκραφτ. Μπορεί την πρώτη φορά να το έγραψε ο τρελός Άραβας, μα σίγουρα δεν ήταν και η τελευταία.

Ξαναγράψτε το κι εσείς μαζί μας με τη φαντασία σας και χαθείτε στις σελίδες του.