Το μυστικό του χρόνου

Η διάθεσή του άλλαξε βλέποντας τη λάμψη των ματιών της. Ξαφνικά όλα αποκτούσαν νόημα, αφήνοντας τον πόνο και τη θλίψη να σκορπιστούν στο χάος, όπως οι στάχτες της φωτιάς, που σβήνει στο φύσημα του ανέμου. Κανένας από τους δυο δεν ήθελε να μιλήσει, αφήνοντας τον έρωτα να κατακυριεύσει παράφορα τα σώματα, που δημιουργούσαν μεταξύ τους μια ένωση Θεία, μια μουσική ακολουθία δίχως την παραμικρή παραφωνία. Με έναν τρόπο μαγικό, οι δυο εραστές ταξίδευαν, στη μεθυστική σιωπή των αστεριών που πήγαζε από τις καρδιές τους. Μένοντας αγκαλιασμένοι όταν ο πόθος καταλάγιασε, οι ανάσες φανέρωναν το μέγεθος της φλόγας που έκαιγε μέσα τους. Ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον, το ένιωθαν και οι δύο στο άγγιγμα και τη σκέψη, στην ίδια την αγάπη που φούντωνε κάθε μέρα πιο δυνατή. Καταλαβαίνοντας η Ρωμαία το βάρος στην ψυχή του συντρόφου της, δεν μπόρεσε να μη μιλήσει...
Τίποτα πλέον δεν στεκόταν εμπόδιο ανάμεσα στους δυο πολέμαρχους. Γεννημένοι για τον πόλεμο, ατρόμητοι, οι δύο μαχητές, είχαν τις αισθήσεις τους σε εγρήγορση, ξέροντας ο ένας τις δυνάμεις του άλλου, γνώριζαν πως μια λάθος κίνηση θα έφερνε τον θάνατο. Έναν θάνατο πιο ντροπιαστικό ακόμα και από την αιχμαλωσία, γιατί θα σήμαινε το τέλος ενός αγώνα που απέτυχε, ενός ονείρου που χάθηκε, μιας φλόγας που έσβησε μέσα στη λήθη της ματαιότητας για οτιδήποτε εκτός από τη νίκη.