33χ3χ33 ποιήματα, θραύσματα, δοκίμια

Το όνομά του ε.ε. κάμμινγκς (το οποίο ο ίδιος επέμενε να γράφει με πεζά) είναι για μένα συνυφασμένο με τα φοιτητικά μου χρόνια και την πρώτη μου σοβαρή γνωριμία με την αμερικανική ποίηση. Ήταν τον πρώτο μου χρόνο στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, το 1979, όταν ένας Αμερικανός συμφοιτητής μου, ο Τσαρλς Γκιλ (τον θυμάμαι πάντα με ευγνωμοσύνη), μου χάρισε τα Εκατό ποιήματα του κάμμινγκς, μια σπάνια έκδοση, που έκτοτε έγινε ο σταθερός μου σύντροφος, ένα εγκόλπιο που δεν θα το εγκατέλειπα ποτέ, μια φωνή έμπνευσης και ενθάρρυνσης. Είχα ένα χρέος να ξεπληρώσω στον κάμμινγκς και το ανέβαλλα για καιρό, απορροφημένος από την ποίηση του (στενού του φίλου) Πάουντ, του Στήβενς και των (αγαπημένων του) Άγγλων ρομαντικών, Μπλέηκ, Σέλλεϋ και Κητς. Τώρα, ύστερα από χρόνια συνομιλίας μαζί του, ανακαλύπτω ξανά, με άλλον τρόπο αυτήν τη φορά -μέσα από τη δύσκολη και αργή διαδικασία της μετάφρασης- τη μεγάλη χάρη και δύναμη των στίχων του. [...]

αφού το συναίσθημα έρχεται πρώτο
αυτός που προσέχει έστω και λίγο
τη σύνταξη των πραγμάτων
απόλυτα ποτέ του δεν θα σε φιλήσει·

απόλυτα να ’μαι τρελός
τώρα που η Άνοιξη είναι εδώ
το αίμα μου αποδέχεται,
και τα φιλιά είναι καλύτερη μοίρα
απ’ τη σοφία
στ’ ορκίζομαι κυρία σ’ όλα τα λουλούδια.Μην κλαίς
– η καλύτερη χειρονομία του μυαλού μου αξίζει λιγότερο απ’ το
πετάρισμα των βλεφάρων σου που λέει

είμαστε ο ένας για τον άλλο:ύστερα
γέλασε,γέρνοντας στα χέρια μου
γιατί η ζωή δεν είναι παράγραφος

Κι ο θάνατος νομίζω δεν είναι παρένθεση