Όταν κλαίνε τα κοράκια

Ήταν πεσμένος στο κρύο πάτωμα, με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο. Το κεφάλι του έγερνε προς τα κάτω – δεν βρήκε τη σωματική δύναμη να το σηκώσει. Αίμα έσταζε από τις άκρες των μαλλιών, γεμίζοντας κόκκινες κηλίδες τα ρούχα και το πρόσωπό του.

Έριξε μια ταλαιπωρημένη ματιά στο δωμάτιο. Υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι πεσμένοι στην ίδια στάση. Δεν μπορούσε να διακρίνει εξωτερικά χαρακτηριστικά, ούτε αν ζούσε κάποιος απ’ αυτούς, παντού όμως στον χώρο κυριαρχούσε η παγωμένη αίσθηση του θανάτου. Το μέρος θύμιζε έργο τέχνης εμπνευσμένο από τον πυρήνα της κόλασης. Μια εικόνα που θα έκανε και τον πιο γενναίο να υποχωρήσει.

Άκουσε έναν ανατριχιαστικό θόρυβο από δίπλα του. Κάποιος είχε σηκωθεί και τον πλησίαζε με αργά βήματα. Η άγνωστη σιλουέτα στάθηκε απέναντι και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να επιτεθεί. Ήταν το τέρας που τον στοίχειωνε κάθε βράδυ και ερχόταν να τον αποτελειώσει. Έτοιμο να εκπληρώσει το καθήκον του και να τον τραβήξει στην απύθμενη άβυσσο των σκιών.

Η τερατόμορφη φιγούρα έβγαλε ένα όπλο και τον σημάδεψε ακριβώς στο κεφάλι. Μονολόγησε κάτι αλλά χωρίς να βγαίνει ολοκληρωμένο νόημα, παρά μόνο ένας φρικτός ήχος που σηματοδοτούσε το τέλος. Το τέρας είχε πλέον κερδίσει, και το καλύτερο κομμάτι ήταν ότι το απολάμβανε κιόλας.