Ο αντιστασιακός φοιτητής

Απόσπασμα:Ήταν ένας γέρος, ένας παράξενος, ψηλόλιγνος γέρος, γύρω στα ογδόντα του χρόνια, με το πρόσωπό του γεμάτο από βαθιές ρυτίδες. Φορούσε πάντα ένα σκούρο κασκέτο, πολυκαιρινό, βρώμικα, τριμμένα ρούχα και κάτι χοντραρβύλες.
Κι αχώριστο σύντροφό του είχε ένα ούτι.
Το’χε κρεμασμένο στον δεξί του ώμο και τυλιγμένο μες σε βαθυ-γάλαζο πανί.
Κι είχε κι ένα δισάκι.
Ξεμοναχιασμένοι απ’ του κόσμου τη βοή –εκείνος και το ούτι του– σεργιάνιζαν ασταμάτητα, τραγουδώντας τα ντέρτια τους και τους καημούς τους, καλοκαίρια και χειμώνες.
Γιατί ένα κάποιο όργανο μουσικό είναι σαν παρουσία ανθρώπου, είναι μια ζεστή, αγαπημένη φωνή, που αλαφρώνει τον κάματο που σε τυλίγε.
Αποστάζει μέσα σου χίλια τραγούδια νιότης και παρηγοριάς –αν τη χρειάζεσαι.
Νιώθεις πως δεν είσαι μόνος, έχεις κάποιον δίπλα σου κι απολη-σμονιέσαι.
- Κάβουρα, ε Κάβουρα… τι χαμπάρια, βρε άνθρωπε;…
Έτσι του φώναζαν πολλοί, σαν τον συναντούσαν, πότε περιπαι-χτικά κι άλλοτε τάχα απ’ ενδιαφέρον, κρυφογελώντας…