Πέραν του Σαγγαρίου

Στο πλαίσιο της πραγμάτωσης της Μεγάλης Ιδέας και της προστασίας των ελληνικών πληθυσμών της Ιωνίας από τις τουρκικές βιαιότητες, η Ελλάδα πέτυχε το 1919 να λάβει από την Αντάντ εντολή απόβασης στη Σμύρνη. Το αποκορύφωμα της επιθετικής προσπάθειας του ελληνικού στρατού σε όλη τη διάρκεια της τρίχρονης εκστρατείας που ακολούθησε αποτέλεσαν οι επιχειρήσεις του Ιουνίου-Ιουλίου 1921, η προέλαση προς την Άγκυρα τον Αύγουστο του 1921 και οι επικές μάχες στα ανατολικά του ποταμού Σαγγάριου. Η απόφαση για την προέλαση λήφθηκε με μια διαδικασία κατά την οποία παραγνωρίστηκαν οι στρατιωτικές δυνατότητες που θα καθιστούσαν την επιχείρηση εφικτή με ικανοποιητική πιθανότητα επιτυχίας. Η υψηλή στρατηγική, όπως διατυπώθηκε από την πολιτική ηγεσία, οδήγησε στην εφαρμογή στρατιωτικής στρατηγικής, η οποία ήταν μη υλοποιήσιμη με τα διαθέσιμα μέσα και η εκτέλεσή της σε τακτικό επίπεδο ήταν υπερβολικά επισφαλής. Επιπλέον, η ανάλυση των στρατιωτικών επιχειρήσεων προς την Άγκυρα οδηγεί στη διαπίστωση μιας σειράς σφαλμάτων, παραλείψεων και δυσχερειών τα οποία εμπόδισαν την ελληνική Στρατιά να επιτύχει αποφασιστική διάσπαση των τουρκικών αμυντικών γραμμών. Από την ανάλυση αυτή προκύπτουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα και διδάγματα με ισχύ και εφαρμογή στις σύγχρονες στρατιωτικές επιχειρήσεις. Τέλος, επιχειρείται μια αποτίμηση της απόφασης για σύμπτυξη δυτικά του Σαγγάριου, όπου πλέον παρατηρούμε μια απότομη μετάπτωση της ελληνικής στρατηγικής, δηλαδή την εγκατάλειψη κάθε πολιτικού σκοπού και την ολοκλήρωση των επιχειρήσεων αποκλειστικά με βάση τη στρατιωτική αναγκαιότητα.