Στις νεροσυρμές του Πηλίου οι Κένταυροι ξεδιψούν

«Πάρε το χρονοάλογό σου και πέταξε πάνω από τα κύματα των Αργοναυτών. Πάνω από το Πήλιο των Κενταύρων. Εκεί που σμίγει ο μύθος με την ιστορία. Εκεί που αγκαλιάζονται ο Ιάσονας με τον Άνθιμο Γαζή. Εκεί που χορεύουν ακόμη οι θεοί με τους Πηλιορείτες αντάρτες. Πέταξε πάνω από το Τρίκερι των πέντε χιλιάδων εξόριστων γυναικών. Δες τα πλάσματα που γεννά η φαντασία του ανθρώπου και μίλα γι’ αυτούς που έκαναν τη φαντασία τους ζωή. Ζωή αληθινή, άξια του ανθρώπου!»
Έτσι ξεκίνησε αυτό το μαγικό ταξίδι. Ταξίδεψα, είδα και άκουσα. Είδα τις σκιές των Κενταύρων και άκουσα τους καλπασμούς τους να αντηχούν μέσα στον χρόνο. Είδα τους Αργοναύτες να ξεκινούν για την Κολχίδα αναζητώντας το χρυσόμαλλο δέρας των ονείρων τους. Πήγα ακάλεστη στον γάμο του Πηλέα και της Θέτιδας πάνω στην κορφή του Πηλίου και άκουσα τη λύρα του Απόλλωνα να παίζει γαμήλιο τραγούδι. Άκουσα τις φωνές των σκλαβωμένων Πηλιορειτών να θρηνούν για τα καμένα τους χωριά και έτρεξα. Έτρεξα και ανέβασα τον Φιλικό Άνθιμο Γαζή στο χρονοάλογό μου και τον έσωσα από τις φλόγες της λήθης. Και μετά, καθώς ο χρόνος κάλπαζε κι αυτός, είδα τον Εβαρίστο ντε Κίρικο να ανηφορίζει στο Πήλιο με τον Μουτζούρη. Τον Εβαρίστο που μου χάρισε το θαυμαστό του άλογο αλλά και τη γλυκιά του συντροφιά σε όλο αυτό το ταξίδι. Και συνέχισα να ταξιδεύω…