Η τελευταία μάχη

Ο πατέρας Εμμανουήλ είχε αποδειχτεί σκληρός αντίπαλος. Καταλάβαμε
τώρα γιατί ο μεγάλος του αντίπαλος τον είχε επιλέξει. Σε όσα επρόκειτο
να συμβούν η εσωτερική πειθαρχία του πολεμιστή θα έπαιζε κομβικό ρόλο.
Έπρεπε να τον σπάσει, να τον λυγίσει, να τον κάνει να αποχωρήσει πριν έρθει
η ώρα της αναμέτρησης. Έπρεπε να τον κάνει είτε να εξαφανιστεί είτε να έρθει
με το μέρος του.
Και τότε ο Άλλος θα ήταν επιτέλους, χωρίς υπέρμαχο.
Τότε μόνον επιτέλους, θα νικούσε...
«Κύριε, Κύριε, πού με στέλνεις; Τι σχεδιάζεις για μένα;»
Κάτι παράξενο τράβηξε το βλέμμα του, κάτι που δεν έπρεπε να είναι εκεί.
Πλησίασε. Από την εικόνα του Αη Γιώργη εξείχε η λαβή ενός σπαθιού.
Με μιαν ήρεμη, σίγουρη κίνηση το τράβηξε.
Μια φωνή, φωνή μητέρας, ακούστηκε πίσω του.
«Να προσέχεις παιδί μου»
Χωρίς να γυρίσει έσπρωξε την πόρτα και βγήκε στο πλατύσκαλο...

«Σώσε τα παιδιά!»
Ο αστυνόμος κούνησε το κεφάλι.
«Αν περάσει από σένα....», είπε μόνο.

Ο πατέρας Εμμανουήλ γύρισε το βλέμμα στο δάσος
και τα δέντρα που σείονταν καθώς το πλάσμα πλησίαζε.
«Το ξέρω!» απάντησε απλά

Η τελευταία μάχη είχε αρχίσει.

Δύο ιερείς, πατέρας και γιός , ένας αστυνόμος και ένα παιδί
γίνονται άθελα τους η τελευταία γραμμή άμυνας κατά του
Αντίχριστου κάπου στην Ελληνική ύπαιθρο. Ο πανάρχαιος πόλεμος,
αποτυπωμένος σε άγνωστες , κρυμμένες στα έγκατα της γης
επιγραφές, φτάνει ξανά στην κορύφωση του.