Το φτερούγισμα του γλάρου

«Μόλις βγήκε στο δρόμο, αυτή η καταραμένη μυρωδιά τον χτύπησε πάλι. Δε θυμόταν πόσα χρόνια την κουβαλούσε μαζί του. Τον τελευταίο καιρό είχε εγκατασταθεί μόνιμα γύρω του, σαν μια χρόνια αρρώστια που κατά καιρούς υποτροπίαζε. Πολλές φορές δοκίμασε να βρει την άκρη. Πέρασε νύχτες ολόκληρες ψάχνοντας τις διαδρομές του, ακόμα και τις πιο μακρινές... Εκείνο που τον τρόμαζε ήταν που δεν μπορούσε να αναμετρηθεί μαζί της. Ήταν σαν μια μακρινή μουσική, άλλοτε γιορτινή κι άλλοτε θλιμμένη, που του καθόριζε τη διάθεση. Κι η μνήμη, μικρή πυγολαμπίδα στο βάθος του μυαλού, πάλευε με τα σκοτάδια του. Κάποιες στιγμές τού θύμιζε την αύρα του ωκεανού, άλλες πάλι ανθρώπινο ιδρώτα πάνω σε σεντόνια φτηνών ξενοδοχείων και, μερικές φορές, τις πιο σπάνιες, του θύμιζε θάνατο».