Κλήμης ο Αλεξανδρεύς και η αρχαία ελληνική ηθική

Η ανά χείρας μελέτη αναφέρεται στην πρώτη περίοδο της ιστορικής διαδρομής του Χριστιανισμού, κατά την οποία διεδραμάτισε κεντρικό ρόλο η Αλεξάνδρεια (δεύτερος και τρίτος αιών). Στην περίοδο αυτή ο Χριστιανισμός από κατηχητική θρησκεία εξελίσσεται σε θεολογία και συγκροτεί συστηματικά τον θεωρητικό κορμό του.
Την πιο αποφασιστική συμβολή στην εξέλιξη αυτή είχε ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (150-216 μ.Χ.), ο οποίος εδραστηριοποιήθη συγγραφικά ολίγον προ του Ωριγένους. Οι φιλοσοφικές πτυχές του έργου του ανήκουν στο εδώ ερευνητικό ενδιαφέρον μας, και κυρίως τα όσα περιλαμβάνονται στον τομέα του πρακτικού Λόγου. Συγκεκριμένα, εξετάζουμε το πώς προσέγγισε την αρχαία ελληνική ηθική στο πεδίο των αρετών (κυρίως του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και των Στωικών) και πως την ενέταξε σε ένα νέο κοσμοθεωρητικό και ανθρωποκεντρικό περιβάλλον.
Με τον Κλήμεντα κατά βάση έχουμε την πρώτη συστηματική διαλεκτική συνάντηση του Χριστιανισμού με τον Ελληνισμό, στις φιλοσοφικές επιδόσεις του οποίου ο ίδιος απέδιδε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σεβασμό.