Για ν ανατείλει ο ήλιος πρέπει να δύσει

-Θυμάσει τον Λένιν;
-Εσύ τον θυμάσαι;
-Θυμάμαι τα λόγια του "δώστε σχοινί στον καπιταλισμό να κρεμαστεί μόνος του". Τον θυμάμαι βλέποντας την ακρίβεια να θεριεύει, τους ανέργους να πληθαίνουν, το πετρέλαιο να τραβά την ανηφόρα... Του δίνουν σχοινί για να κρεμαστεί μόνος του. Όπως με τους χαρταετούς μας: Αφήναμε καλούπμα... αφήναμε... ανέβαιναν... ανέβαιναν. Και ξαφνικά... έκαναν μια βουτιά και γκρεμοστακίζονταν.
-Δε δούλευαν με πετρέλαιο οι χαρταετοί μας, αν δεν κάνω λάθος.
-Όταν φτάσει το πετρέλαιο στα 100 δολάρια, θα κλείσω το καλοριφέρ, θ' ανοίξω το σεντούκι με τα πουλόβερ, θα ντυθώ καλά και θα κατέβω στην Ομόνοια.(...)
-Πάω να φέρω ασπιρίνη... Σου χρειάζεται.
Θυμήθηκα... Χειμώνας του '41. Και τότε δεν υπήρχε ούτε πετρέλαιο ούτε κάρβουνο ούτε ψωμί -στρατιά φαντασμάτων οι πεινασμένοι.
Μα πριν πεθάνουν, ψήλωσαν το κορμί. Και τα τρομαγμένα ανθρωπάκια έγιναν άνθρωποι. Κι έδωσαν την Αντίσταση.

Αυτή τη φορά δεν έπαιξε κανένα ραδιόφωνο. Ε και... Στ' αυτιά μου άκουγα: "Στ' άρματα... στ' άρματα... εμπρός στον αγώνα".
"Οι νέοι", γράφει ο Ντριό, "κάνουν την επανάσταση από άγνοια. Οι γέροι από ωριμότητα".
Μήπως κι ωρίμασα;

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου