0
Your Καλαθι
Η μουσική ως "πράξη φυσιολογική"
Τα μουσικά σχολεία της Αττικής – Η ανεπίσημη θεσμοθέτηση της προφορικότητας στην επίσημη μουσική εκπαίδευση
Έκπτωση
10%
10%
Περιγραφή
Β/ ΕΚΔΟΣΗ, ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΜΕΝΗ
Αν δεχτούμε ότι το ταξίδι προς την κατάκτηση της μουσικής γνώσης είναι μακρύ και ο δρόμος δύσβατος, τότε σίγουρα δεν έχουμε παρά να βαδίσουμε όσο το δυνατόν πιο ευχάριστα? διαλέγοντας την κατάλληλη παρέα, διώχνοντας μακριά τις αρνητικές σκέψεις, διασκεδάζοντας κάθε μας δρασκελιά...
Η αντιμετώπιση της μουσικής ως κάτι αζόριστου και πηγαίου, όπως η μητρική γλώσσα ή το παιδικό παιχνίδι, θα μπορούσε –στα πρώτα τουλάχιστον βήματα– να αναδειχθεί σε εξαίρετο οδηγό.
Τούτο το πόνημα σκοπεύει να αποδείξει πως το Μουσικά Σχολείο πέτυχε, τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια, να προσεγγίσει ένα εκπαιδευτικό μοντέλο στο οποίο πολλές φορές ακούσια η μουσική συστήνεται στους μαθητές με το πρόσωπο που περιγράφεται παραπάνω.
Η μακροχρόνια παρουσία του συγγραφέα στα σχολεία αυτά, ως μαθητή και καθηγητή, εξασφαλίζει ορισμένα καταφανή πλεονεκτήματα στην έρευνά του, εφόσον, χωρίς να παραβλέπεται η υποκειμενικότητά του, διηγείται μια «δική του» ιστορία, την οποία έζησε από κοντά και γνωρίζει τις λεπτομέρειές της από πρώτο χέρι...
Μαζί του, τα πρόσωπα της εθνογραφίας –φιγούρες στενά συνδεδεμένες με τον εν λόγω θεσμό– παρεμβάλλονται, καταθέτοντας σε ανθρώπινο τόνο τις μαρτυρίες τους και δίνοντας τη δυνατότητα στον αναγνώστη να μπει σ’ αυτόν τον άγνωρο ακόμη κόσμο όπου η μουσική είναι, πράγματι, μια πράξη φυσιολογική...
Η υιοθέτηση ενός τέτοιου πλαισίου εθνογραφικής πολυφωνίας στον τρόπο γραφής του κειμένου υπογραμμίζει τη σημασία της Διαλογικότητας και του Αναστοχασμού στη σύγχρονη ανθρωπολογική σκέψη.
Αν δεχτούμε ότι το ταξίδι προς την κατάκτηση της μουσικής γνώσης είναι μακρύ και ο δρόμος δύσβατος, τότε σίγουρα δεν έχουμε παρά να βαδίσουμε όσο το δυνατόν πιο ευχάριστα? διαλέγοντας την κατάλληλη παρέα, διώχνοντας μακριά τις αρνητικές σκέψεις, διασκεδάζοντας κάθε μας δρασκελιά...
Η αντιμετώπιση της μουσικής ως κάτι αζόριστου και πηγαίου, όπως η μητρική γλώσσα ή το παιδικό παιχνίδι, θα μπορούσε –στα πρώτα τουλάχιστον βήματα– να αναδειχθεί σε εξαίρετο οδηγό.
Τούτο το πόνημα σκοπεύει να αποδείξει πως το Μουσικά Σχολείο πέτυχε, τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια, να προσεγγίσει ένα εκπαιδευτικό μοντέλο στο οποίο πολλές φορές ακούσια η μουσική συστήνεται στους μαθητές με το πρόσωπο που περιγράφεται παραπάνω.
Η μακροχρόνια παρουσία του συγγραφέα στα σχολεία αυτά, ως μαθητή και καθηγητή, εξασφαλίζει ορισμένα καταφανή πλεονεκτήματα στην έρευνά του, εφόσον, χωρίς να παραβλέπεται η υποκειμενικότητά του, διηγείται μια «δική του» ιστορία, την οποία έζησε από κοντά και γνωρίζει τις λεπτομέρειές της από πρώτο χέρι...
Μαζί του, τα πρόσωπα της εθνογραφίας –φιγούρες στενά συνδεδεμένες με τον εν λόγω θεσμό– παρεμβάλλονται, καταθέτοντας σε ανθρώπινο τόνο τις μαρτυρίες τους και δίνοντας τη δυνατότητα στον αναγνώστη να μπει σ’ αυτόν τον άγνωρο ακόμη κόσμο όπου η μουσική είναι, πράγματι, μια πράξη φυσιολογική...
Η υιοθέτηση ενός τέτοιου πλαισίου εθνογραφικής πολυφωνίας στον τρόπο γραφής του κειμένου υπογραμμίζει τη σημασία της Διαλογικότητας και του Αναστοχασμού στη σύγχρονη ανθρωπολογική σκέψη.
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
