Όπως αν δυνηθώμεν, απερισπάστως άδειν τε και ψάλλειν και εξομολογείσθαι σοι.

Πως μπορεί κανείς να διδάξει Ψαλτική σε τρία μόλις ακαδημαικά εξάμηνα, καταρτίζοντας υποψήφιους κληρικούς, οι οποίοι θα ζήσουν όλο τον ιερατικό βίο τους με Ψαλμωδία; Όποια ταχύρρυθμη μέθοδο να ακολουθήσει, αυτό είναι πρακτικώς αδύνατο. Γι’ αυτό, προέχει – θαρρώ – να προβληθούν οι αγιογραφικές και πατερικές θεολογήσεις για την αναγκαιότητα της Ψαλμωδίας στη Θεία Λατρεία και για την πολύτιμη συμβολή της στην ένδυση του θείου λόγου των λειτουργικών ιεροπραξιών, άρα και των δογμάτων της πίστεως·προέχει να καταστή σαφές, ότι διά του μέλους εκφράζεται, κατανοείται και προσλαμβάνεται όλη η διδασκαλία του Κυρίου, όλη η θεολογία της Εκκλησίας Του, όλο το βίωμα των αγίων και μαρτύρων της πίστεως. Εάν οι φοιτητές κατανοήσουν αυτά, θα σπεύσουν, να μελετήσουν μόνοι τους την Ψαλμωδία, ως δροσερό ύδωρ θεολογίας και όχι ως αγχωτική υποχρέωση ενός Προγράμματος Σπουδών...

Η προσωπική ανάγκη ώθησε στην αναζήτηση, η δε αναζήτηση έφερε την άνωθεν δωρεά κατά το «αιτείτε και δοθήσεται...». Ο,τι έδωσε ο Κύριος σε διάφορες φάσεις και με ποικίλες αφορμές, συγκεντρώθηκε εδώ σε μία μονογραφία με κοινό παρονομαστή την θεολογία περί την Ψαλτική Τέχνη.

Τω δε Αγίω Τριαδικώ Θεώ δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας