Βασιλιάς Ίκελος

Ακούγοντας για πρώτη φορά κάποιος για τον Βασιλιά Ίκελο, δεν μπορεί παρά να σταθεί στο μυστηριώδες όνομα. Ίκελος, είναι μια αινιγματική οντότητα που προέρχεται από το πολύ μακρινό παρελθόν. Στην κοσμογονία του Οβίδιου, ο Μορφέας, ο Ίκελος και ο Φάντασος ήταν αδέρφια, αποκαλούνταν Όνειροι και εκτελούσαν διαταγές του πατέρα Ύπνου. Τα τρία αδέρφια απασχολούσαν το μυαλό των ανθρώπων όσο αυτοί κοιμούνταν και ενίοτε τους έστελναν μηνύματα που συνδέονταν με την πραγματικότητα. Βέβαια το βιβλίο που παρουσιάζω σήμερα δεν ασχολείται καθόλου με αυτή τη θεότητα, αλλά ο συγκεκριμένος μύθος αποτελεί μια αφορμή.
Ο Βασιλιάς Ίκελος είναι ένα σύγχρονο νεοελληνικό μυθιστόρημα με πολλά συναισθηματικά στοιχεία, δολοπλοκίες και έντονα πάθη. Διαπραγματεύεται τη ζωή του Αλέξη Κ. ή μάλλον την ταραγμένη περίοδο της ζωής του η οποία ακολουθεί την απόφασή του να εγκαταλείψει μια σίγουρη καριέρα στο πολεμικό ναυτικό και να κατέβει στην Αθήνα για να κυνηγήσει τις φιλοδοξίες του. Ο Αλέξης δεν είναι ο τυπικά καλοκάγαθος και σωστός ηθικά χαρακτήρας, ούτε ένας αψεγάδιαστος ήρωας που η μοίρα και οι συγκυρίες τον κατατρύχουν. Είναι ένας ρεαλιστικός χαρακτήρας που καλείται να πληρώσει κυρίως για τα δικά του λάθη. Λίγο Σίσυφος, λίγο Ορέστης, λίγο Γιάννης Αγιάννης, είναι ένας ήρωας τον οποίο ο συγγραφέας δεν διστάζει να σκιαγραφήσει με γκρίζα χρώματα και δεν προσπαθεί να τον φτιασιδώσει. Αλλά ο Νίκος Καρακάσης ξέρει να τον συγχωρεί· άλλωστε αυτό είναι ίσως και το σημαντικότερο μήνυμα του βιβλίου.
Παράλληλα με την ιστορία του Αλέξη, υπάρχει μία ακόμα αφηγηματική γραμμή η οποία έχει ξεκινήσει πριν μερικές δεκαετίες στην Ύδρα και περιστρέφεται γύρω από ένα οικογενειακό δράμα, το οποίο διαρκούσε για χρόνια σε ένα από τα αρχοντικά του σπιτιού. Με έναυσμα έναν παλαιικό πίνακα που ο Αλέξης συναντά κρεμασμένο σε ένα καφενείο, ο Αλέξης γνωρίζεται με τον μουγκό καφετζή Βαγγλή και οι δύο ιστορίες όχι απλώς διασταυρώνονται, αλλά πλέον μπλέκονται, γίνονται ένα κουβάρι, μια δίνη που τραβάει όλους τους ήρωες προς το ίδιο σημείο.
Η πλοκή του βιβλίου είναι χωρισμένη σε τρία μέρη. Τρεις εποχές. Στο πρώτο μέρος ακολουθούμε τον Αλέξη, ο οποίος φτάνει στη μεγαλούπολη, ταλανιζόμενος ακόμα από το αν πήρε τη σωστή απόφαση ή όχι. Κάπου εδώ εισέρχεται στην υπόθεση μας ο Ίκελος και τα όνειρα που στέλνει στον Αλέξη, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του βιβλίου και για μένα το στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει. Ο Αλέξης βλέπει συνεχώς το ίδιο όνειρο, ένα όνειρο που επαναλαμβάνεται και επαναλαμβάνεται στον ύπνο του και κάθε φορά του αποκαλύπτει και μια μικρή συνέχεια. Είναι ένα όνειρο που τον βασανίζει γιατί ξεκάθαρα κρύβεται ένα νόημα πίσω από τις σουρεαλιστικές εικόνες του. Προσπαθεί να συνειδητοποιήσει την ερμηνεία του, αλλά είναι κάτι που θα καταφέρει προς το τέλος του βιβλίου, μαζί με τον αναγνώστη.
Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου η υπόθεση μεταφέρεται στην Ύδρα, όπου ο Αλέξης προσπαθεί να διεκδικήσει μια περιουσία, πρωταρχικά για ηθικούς λόγους. Εγκαταλείπει τη ζωή στην Αθήνα και αποφασίζει να χτίσει ξανά από το μηδέν. Μάχεται και διεκδικεί με τη βοήθεια νέων φίλων και τελικά φαίνεται να τα καταφέρνει, ώσπου φτάνουμε στο τρίτο μέρος όπου συναντούμε αλλεπάλληλες ανατροπές.
Κάπου εκεί, προς το τέλος, θα αντιμετωπίσουμε το φιλοσοφικό δίλημμα του ντετερμινισμού, ένα ακόμα από τα πολύ δυνατά χαρακτηριστικά του Βασιλιά Ίκελου. Αν γνωρίζεις το μέλλον, τότε μπορείς να το αποτρέψεις; Και αν το αποτρέψεις, δεν σημαίνει ότι το αλλάζεις; Και ένα εξίσου ενδιαφέρων ερώτημα που τίθεται: Πώς γίνεται κάποιος σημαντικός; Αποκτώντας εξουσία; Πλούτη; Με το να γίνει χρήσιμος στην κοινωνία;
Η γραφή του Νίκου Καρακάση είναι εξαιρετική, πολύ εμπνευσμένη θεωρώ δε, την επιλογή του συγγραφέα να προσδιορίζει με σαφήνεια μόνο τον τόπο, αλλά όχι το χρόνο. Τα γεγονότα που περιγράφονται θα μπορούσαν να διαδραματίζονταν πριν ένα χρόνο ή πριν μισό αιώνα.
Ο Βασιλιάς Ίκελος είναι ένα βιβλίο που με ικανοποίησε απόλυτα ως αναγνώστη, νομίζω το διάβασα μέσα σε τρεις μέρες και σας το συστήνω. Για να κλείσω θα αντιγράψω ένα μικρό απόσπασμα:

«Κάθε όνειρο γεννιέται από τον απόηχο μιας ιστορίας που ζήσαμε και σε κάθε ιστορία που ζούμε φωλιάζει μέσα της ένα άλλο όνειρο. Αυτή είναι η δύναμη του ονείρου και αυτή είναι η αδυναμία του ανθρώπου. Τα όνειρα λυτρώνουν το μυαλό μας και υποσυνείδητα εξαντλούν την αντοχή της καθημερινότητάς μας, ανακατεύοντας χρώματα και αισθήσεις, ξεφτίζοντας τις έννοιες της φαντασίας και της πραγματικότητας».

Περισσότερα μπορείτε να δείτε και να διαβάσετε στο blog (http://sokinfun.blogspot.com/) του Νίκου Καρακάση.