Εννέα και μία ιστορίες δίχως φλυαρίες

Οι εννιά και μία ιστορίες δίχως φλυαρίες είναι μικρές και νόστιμες ιστορίες.

Καταβροχθίζονται εύκολα στο τραπέζι ανάμεσα σε δυο μπουκιές από ένα φαγητό που δεν κατεβαίνει με τίποτα. Καταπίνονται στα γρήγορα και στο σχολείο, καθώς η δασκάλα φωνάζει: ησυχία, όλοι στα θρανία και γράψτε ορθογραφία.

Δεν κατεβαίνουν με τίποτα στην αυλή και στο διάλειμμα. Τότε τις παίζουμε, τις κάνουμε χίλια κομμάτια, τις αλλάζουμε τα φώτα (το τέλος ή την αρχή).

Κρατούν λίγο, όσο ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, ένα σκίρτημα χαράς...




Δέκα μικρές ιστορίες, από αυτές που καθημερινά διαδραματίζονται γύρω μας, δίπλα μας αλλά και τόσο μακριά μας. Γιατί ο τόπος, το θέατρο των γεγονότων και επεισοδίων δεν είναι η καθημερινότητά μας αλλά ο θαυμαστός κόσμος των παιδιών... εκεί όπου η μνήμη και λογική τα βρίσκουν μπαστούνια με τη φαντασία και τον αυθορμητισμό και υποχωρούν ατάκτως και εμφανώς με την ουρά στα σκέλια...

Οι δέκα ιστορίες είναι το ίδιο απολαυστικές και για τους μικρούς αλλά και για τους μεγάλους, που ξέμαθαν τον κόσμο των ονείρων, των παραμυθιών, των χρωμάτων και των μυρωδιών.

Δεν ξέρω γιατί έγραψα αυτές τις ιστορίες, ξέρω όμως πώς τις έγραψα... Αρχικά ήταν η διάθεσή μου να μιλήσω κάπως αλλιώτικα με την εξάχρονη τότε Κρυσταλένα. Έτσι ξεκίνησα πρώτα να γράφω μαζί της, πριν αρχίσω να γράφω για παιδιά της ηλικίας της.

Το πρώτο μάθημα που πήρα ήταν η ελευθερία με την οποία η Κρυσταλένα, όπως και όλα τα παιδιά του κόσμου παίζουν με τις φόρμες, τα λογοτεχνικά είδη και τα θέματα. Μια ελευθερία που προκύπτει από την απειρία τους και την άγνοια των λογοτεχνικών κανόνων. Αναμειγνύουν για παράδειγμα το φανταστικό με το πραγματικό, προχωρούν με αφηγηματικά άλματα και ρήξεις, αλλάζουν χωρίς να νοιάζονται για προοπτικές και οπτικές γωνίες και ιδιοποιούνται με άνεση τις ιστορίες που άκουσαν ή είδαν και όλα αυτά χωρίς να έχουν συνείδηση των επιλογών τους.

Έτσι οι ιστορίες που έλεγα στα γρήγορα κάθε βράδυ, είτε τις είχα διαβάσει πρόσφατα λόγω επαγγελματικής διαστροφής (του Bernard Friot και της Σοφίας Φίλντιση για παράδειγμα) είτε τις θυμόμουν ασαφώς, είτε τις ταίριαζα με αυτά που είχαν προηγηθεί ( για να επισημάνω αβλεψίες και λάθη της ημέρας), επανέρχονταν τώρα μέσα από τις αφηγήσεις και επαναφηγήσεις της Κρυσταλένας φρεσκότερες και νοστιμότερες.

Πήρα λοιπόν τον υπολογιστή μου και έχοντας δίπλα ως κριτή και ισότιμο συνεργάτη την Κρυσταλένα έγραψα αυτές τις δέκα ιστορίες.