Άχραντο λευκό

Aν έπρεπε κάποιος να μιλήσει για το κύριο θέμα σχετικά με τα ναρκωτικά, θα έγραφε ένα βιβλίο για το θάνατο. Eγώ που κουβαλώ αρκετό θάνατο, μπορώ να μιλήσω για τη δυστυχία. Tη δυστυχία που ξετυλίγεται σαν περιπέτεια της εξάρτησής μου. Όχι μόνο αυτό. Mιλώ και για τη μοναξιά. Aυτή που με οδήγησε να αποφασίσω και να επιδιώξω το θάνατο.
Kι αν βρίσκομαι τώρα σε θέση να γράψω αυτές τις γραμμές, είναι γιατί εκτός από το θάνατο, τη μοναξιά και την εξάρτηση, υπάρχουν αντίπαλες δυνάμεις: η αγάπη και η εσωτερική ομορφιά. Έτσι τίθεται το θέμα: η αγάπη αντιτίθεται στο θάνατο. K.B.K.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Εμοιαζε τυχερός ως παιδί. Γιος δικαστικού και καθηγήτριας Αγγλικών, με πατρικό σπίτι στο Παγκράτι αλλά και στον Αγιο Νικόλαο Ευβοίας, κατέληξε στα 30 του να μη βρίσκει κανένα νόημα στη ζωή. H διαδρομή είναι περίπου γνωστή: πρώτα άρχισε να καπνίζει χασίς, μετά να παίρνει ηρωίνη, ύστερα να χρειάζεται κοκαΐνη, στο τέλος να πουλάει τις βέρες των γονιών του για μια δόση. Εγκλείστηκε σε ιδρύματα απεξάρτησης, χρειάστηκε να τον δέσουν τρεις ημέρες σε κρεβάτι, ένιωσε την τρέλα να τον παραμονεύει, κατέληξε να πηδήξει από τον έβδομο όροφο του σπιτιού του για να λυτρωθεί.

H τελευταία απόπειρα απέτυχε. Και για πρώτη φορά τού φάνηκε ότι δεν είχε συνωμοτήσει το σύμπαν εναντίον του. Είχε κάνει όλα τα λάθη της ζωής του και είχε επιζήσει. Τώρα πια ομολογεί και αυτά που θα ήθελε να ξεχάσει: «H μύηση του Θάνου στα σκληρά ναρκωτικά είναι αυτό για το οποίο ντρέπομαι περισσότερο απ' όλα όσα συνέβησαν στα χρόνια της εξάρτησης. Σήμερα έχω χάσει τα ίχνη του, αλλά τρέμω στην ιδέα ότι θα συναντήσω κάποιον και θα μου πει ότι ο Θάνος έχει πεθάνει». Ηταν φαίνεται απαραίτητο να καταθέσει τη διαδρομή του γραπτώς για να ορίσει τη νέα αρχή στη ζωή του.



H αλυσίδα της καταστροφής



H κατάθεση μπορεί να ωφελήσει πολλαπλώς. Αποκαλύπτει τις κακοτοπιές ώστε να βάλει κάποιος νωρίτερα ένα τέλος στην αλυσίδα της καταστροφής. Κοινότοπες πλάνες και γνώριμα χαρακτηριστικά του ελληνικού τοπίου μπορούν να αποβούν μοιραία: «H παρέα λειτουργούσε στο στενό πλαίσιο μιας τοπικής αγροτικής κοινωνίας, όπου επικρατούσε ένα κλίμα δήθεν λεβεντιάς. Λέω "δήθεν λεβεντιά", γιατί η πραγματική λεβεντιά, η οποία ταυτίζεται με την ανεξαρτησία, την αμεροληψία, τον ουμανισμό και τη μη ωφελιμιστική θέαση της ζωής, δεν έγινε ποτέ μόδα, αλλά ούτε και ξεπεράστηκε ποτέ». Επειτα, «η ενημέρωση για τα ναρκωτικά ήταν από ανεπαρκής ως επικίνδυνη. Το μοναδικό που ήξερα γι' αυτά ήταν ότι τα ναρκωτικά σκοτώνουν. Γενικά, όλα τα ναρκωτικά ήταν μια μοιραία παγίδα. Ενας μονόδρομος προς το φυσικό τέλος. Αυτή η γενίκευση μας έκανε να αμφιβάλλουμε για τη συνολική ορθότητα της πληροφορίας. Πώς ήταν δυνατόν τα ναρκωτικά να σκοτώνουν, ενώ κάποιος παίρνει χασίς για είκοσι χρόνια και είναι απολύτως υγιής και ευτυχισμένος; Ο πατέρας του Σάββα ήταν ένα ολοζώντανο παράδειγμα».

Ο Κώστας Καρακώστας, μαζί με τη ζωή, ανέκτησε και το ταλέντο του στη γραφή. Προσπαθώντας πια να καταλάβει τι έφταιξε, γίνεται απίστευτα διεξοδικός στις περιγραφές καταστάσεων και συναισθημάτων. Και καταλήγει σίγουρος ότι «τα όμορφα χρόνια είναι εκείνα που έρχονται».



MAIPH ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ

Το ΒΗΜΑ, 06/08/2006