Τα κορίτσια στη Σαβάνα

Η Άννα: Δεν μπορώ να δω σαν εγκληματία την Ειρήνη.
-Ο αδελφός: Είχε ένα χάρισμα να πείθει. Όλοι οι φονιάδες το ΄χουν.
-Ο άντρας: Άστραψε η ζωή μας, αυτό είχα να πω στο Δικαστήριο... Η Ειρήνη άστραψε τη ζωή ολωνών μας.
-Η Βασιλική: Αύριο έχει επισκεπτήριο. Θα πάω να δω το χαϊδμένο μου. Έχει χλωμιάσει πολύ.
-Η Ειρήνη: Σε παρακαλώ λουλούδι μου, μην αφήσεις να με βάλουν στο ψυχιατρείο, να γίνω κι εγώ μια αδιάφορη γυναίκα, τι καλό μπορεί να περιμένει ένας άντρας από μια γυναίκα αδιάφορη;

Η Ειρήνη δεν γνωρίζει καν τον άντρα. Κι όμως, σκοτώνει την -επίσης άγνωστή της- γυναίκα του και παίρνει τη θέση της. Η ζωή πολλών ανθρώπων ανθίζει μ' αυτό το έγκλημα. Μέχρι τη στιγμή που η Ειρήνη συλλαμβάνεται, για να ξαναπεί και να ξαναδείξει στην πράξη, πως αγάπη στο μιλητό δεν γίνεται να υπάρχει και πως καθένας πρέπει να είναι, μόνο αυτό που έχει τη δύναμη να είναι.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου