Η μελική ποίηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Δεν νομίζω να υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία για το ότι η ποίηση του Χριστιανόπουλου αποκρυσταλλώνει την σημαντικότερη μορφολογική καινοτομία της μεταπολεμικής ποιητικής γραφής. Για πρώτη φορά στον 20ό αιώνα η ποιητική γλώσσα αναπνέει φυσιολογικά γεμάτη από τον ρυθμό της προφορικής ομιλίας, τα συνεχή της υπονοούμενα και τις εσωτερικές της παρηχήσεις, χωρίς τίποτε να μοιάζει προσχεδιασμένο και επίπλαστο. Οι στίχοι του Χριστιανόπουλου δεν περιπλέουν το θέμα τους, δεν το βλέπουν ως θέαμα, δεν το αξιοποιούν ως ερέθισμα για να τονίσουν την εκφραστική δύναμη του ποιητή. Η τάση για απλοποίηση και απογύμνωση της γραφής από τις περιφράσεις και την μορφολογική επιτήδευση έδωσε την δυνατότητα στον Χριστιανόπουλο να επιστρέψει την ποιητική γραφή στην αυστηρότητα και την αδρομέρεια της αρχαϊκής ποίησης, του Αρχίλοχου, του Θέογνη, του Αλκαίου και του Σόλωνα. Επιλέγω αυτά τα ονόματα γιατί έτσι προσδιορίζονται και οι ποιητικές παράμετροι του Χριστιανόπουλου, η ειρωνεία, ο ερωτισμός και η πολιτική - πράγματα που ολοκληρώνονται στην εκφώνηση και το τραγούδι.