Ολόφυρσις: Ο θελξίπικρος έρως των κεκοιμημένων πόνων

Πίσω από τα προσωπεία της ολοφύρσεως κρύβεται ο Διόνυσος, άγριος κι αγαπητικός συνάμα, ηγούμενος κι έκλυτος κι αυτή ακριβώς είναι η ουσιαστική αιτία του ιδεοτυπικού χαρακτήρα των ένδοξων τραγικών μορφών. Μες στην φιλόξενη Σιωπή του πένθους ενοικούν ακήδευτες Ζωές, τιμωρίες των ανίερων έργων και, προπάντων, το δεινόν πούναι υπέροχο μα και τρομαχτικό. Εν τούτοις, το δεινόν είναι η Ομορφιά, ο τρόμος που δύναται ν’ αντέξει ο τραγικός ήρωας, καθώς η Ζωή καθίσταται σπουδαία μόνον όταν συμμετέχει στον Θεικό Νού. Εμείς οι Άνθρωποι αργούμε, μα η Σκηνή είναι ο τραγικός νυμφώνας. Ο τόπος ο αμείλικτος της αιφνίδιας διαδοχής των Πραγμάτων, του Άχρονου και του Νόμου της ειμαρμένης, μέσα απ’ τα οποία το Σύμπαν εκπορθεί την ευταξία. Το πένθος, μία κλίμακα δίχως τέλος, είναι η άγρια ηδονή μιάς αθέατης, καταστροφικής αυτοσυνειδησίας, η γλώσσα του Ουρανού, για ετούτο, μες στις ιερές περιωδυνίες Των, η Εκάβη, ο Προμηθεύς, ο Αίας, ο Ορέστης –με τον Διόνυσο να Τους ορμηνεύει μα και να Τους εμπαίζει στο Θεολογείο– είναι συνάμα Σωματικοί και Άγιοι. Ο ολολυγμός του Homo ludens είναι ένας σαρκασμός στην Ύπαρξη, το αντιφάρμακο στην ακινησία της Μνήμης, το άγιο αποτύπωμα της αυτομεμψίας, άρα και της σοφίας, αρετές μιάς πολύτροπης, πολύφερνης Νοήσεως… Το πένθος είναι η αμείλικτη ανάκλησις, η έντρομη, διαβρωτική ηδονή, η παράτολμη, δοξαστική κατάδυση στον Άδη, ο εξόριστος πόθος της εγγύτητας προς την τελείωση, ο ιάλεμος του εμμελούς εξάρχοντος, ο έσχατος δρόμος προς το λοξό, αρχέγονο, αγέλαστο Φως…