Συνωστισμένες στο Ζάλογγο

Ακόμα ένα καλό βιβλίο από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις με συγγραφέα τον κύριο Καραμπελιά που δεν αφήνει αναπάντητες τις "ιστορικές" αφηγήσεις των αναθεωρητών.
Μπορεί να διαβαστεί ως απάντηση στους αναθεωρητές αλλά και ως μια μικρή ιστορία του Σουλίου.
Μια πολύ καλή πρόταση για τους φίλους της Ελληνικής ιστορίας

Το βιβλίο του κ. Καραμπελιά γράφτηκε ως απάντηση στο βιβλίο της κας Ψιμούλη, όπου ο συγγραφέας λέει πως η κα Ψ. "δεν διστάζει, ακόμα και μπροστά στην παραχάραξη και τη στρέβλωση των ιστορικών δεδομένων", προκειμένου να μας πείσει για τα όσα αυτή πιστεύει... Ευτυχώς που υπάρχουν και συγγραφείς που δεν σκέφτονται πώς να προκαλέσουν...

Άλλο ένα ενδιαφέρον ιστορικό κείμενο από το Γ. Καραμπελιά που βάλλει κατά ριπάς εναντίον της εθνοαποδομητικής «ιστορικής» σχολής.
Αυτή τη φορά εκείνο που αμφισβητείται (από διάφορες «μελέτες») είναι η ιστορία του Σουλίου, ως εστίας συνεχούς αντίστασης απέναντι στους Οθωμανούς, και ιδιαίτερα κάποια ηρωικά ορόσημα ( Κούγκι, Ζάλογγος, πύργος του Δημουλά κλπ) που οι εθνοαποδομητές «ιστορικοί» αποφάσισαν να αποκαθάρουν από πάσης φύσεως εθνοκεντρικές μυθοπλασίες. Στην προσπάθειά τους αυτή ακολουθούν τη γνωστή και από παλαιότερα πονήματά τους μεθοδολογία – συνταγή της αποσιώπησης συγκεκριμένων ιστορικών πηγών, της παρανάγνωσης κάποιων άλλων και της διαστροφής ορισμένων τρίτων. Όλα αυτά κατόπιν συνοδεύονται από ευφάνταστα λογικοφανή ερμηνευτικά σενάρια, τέτοια, που να δικαιώνουν την a priori ιδεολογική θέση τους περί μη ύπαρξης προεπαναστατικής εθνικής ταυτότητας και συνείδησης. Στην πορεία αυτή παράγονται πλήθος «ιστορικές» μελέτες και εργασίες ( που δε δικαιώνουν τίποτα άλλο πέρα από το publish or perish!! που κυνικότατα έχει ομολογήσει ο σύγχρονος Πάπας της εθνοαποδόμησης Α. Λιάκος – καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών - σε προγενέστερο βιβλίο του για το πώς γράφεται η ιστορία) που παρουσιάζονται βαρύγδουπα ως αναθεωρητικές και ως νέες ματιές στα πράγματα, αλλά που δεν είναι παρά κατά παραγγελία συγγραφές οι οποίες δικαιώνουν ιδεοληπτικές προθεωρήσεις.
Επιπλέον, φαίνεται πως η ιστοριογραφία, με την μεταστροφή του κέντρου βάρους από το ιστορικό αντικείμενο στο ιστορούν υποκείμενο και την επικράτηση της τάσης να μην ερωτώνται οι πηγές αλλά να τις αφουγκραζόμαστε ό,τι και αν λένε, έχει εισέλθει ανεπιστρεπτί σε ένα φαύλο κύκλο αναξιοπιστίας και σχετικοκρατίας ώστε να τίθεται σε αμφιβολία η υπόστασή της ως επιστήμης. Πολύ φοβάμαι ότι ο βιβλιοθηκονόμος του μέλλοντος έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα θα κατατάσσει πλέον τις ιστορικές μελέτες στον τομέα των μυθιστορημάτων!
Η συνεχής και επίμονη αμφισβήτηση και διαστρέβλωση κατά τις τελευταίες δεκαετίες της εθνικής ιστορίας είναι ακριβώς εκείνα τα αίτια που έχουν κάνει το Γ. Καραμπελιά να εκδώσει μια σειρά αξιόλογων μελετών που με πειστικό τρόπο απαντούν στην κατεδαφιστική μανία ενός πλήθους νέων υβριδικών κοινωνικών «επιστημόνων» οι οποίοι δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στου κασίδη το κεφάλι, δηλαδή στη δύσμοιρη ελληνική ιστορία. Το παρόν βιβλίο ανήκει στη σειρά αυτών των μελετών.
Εύγε, λοιπόν, στο Γ. Καραμπελιά για το σθένος, την υπομονή και τον κόπο που καταβάλλει ώστε να απαντά σε αυτού του είδους τα εθνοαποδομητικά «επιστημονικά» πονήματα. Εύγε του, γιατί για άλλη μια φορά δείχνει τέτοια ευαισθησία σε ζητήματα που κατά τη γνώμη μου είναι υψίστης σημασίας και ας φαίνονται μόνο ως θέματα του μακρινού παρελθόντος. Πολύ καλό το βιβλίο του και μακάρι να βρει και άλλους μιμητές…