Ναι

Ο κόσμος της Μαργαρίτας Καραπάνου είναι εκρηκτικός. Χτισμένος με τα υλικά της ψυχασθένειας, βυθίζεται στον πυθμένα της ύπαρξης, χάνεται στη δίνη μιας κινούμενης άμμου από συναισθήματα, φόβους και ερωτικές φαντασιώσεις που αποδεικνύονται δυνατότερες από την οποιαδήποτε πραγματικότητα. 'Ομως ο κόσμος της Μαργαρίτας Καραπάνου δεν είναι απελπισμένος, αφού εκεί στην περιδίνηση της πτώσης του ανακαλύπτει την κατάφασή του, αυτό το «Ναι» που ακούγεται τόσο μαγικό, όσο η γραφή της βραβευμένης συγγραφέως.




Καταξιωμένη διεθνώς συγγραφέας η Μαργαρίτα Καραπάνου είναι γνωστή για την υφολογία της. Δυνατές εικόνες, ψυχογραφήματα, συγκρούσεις, έρωτας, πάθη...

Στο "Ναι" η υπόθεση είναι η εξιστόρηση -σαν από φύλλα ημερολογίου- το χρονικό της μανιοκατάθλιψης που πλήττει μια γυναίκα.

Η ηρωίδα είναι διάσημη συγγραφέας με βραβεύσεις από τη χώρα της και το εξωτερικό (στοιχεία που η ίδια η Καραπάνου διαθέτει). Πάσχει από μανιοκατάθλιψη και μπαινοβγαίνει σε κλινικές. Το οδοιπορικό της ασθένειάς της είναι αδυσώπητο. Προσπαθεί να ζήσει και αυτομαστιγώνεται.
Μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας βιώνει ερωτικές-σεξουαλικές σχέσεις αδιέξοδες. Δοκιμάζει την επίπλαστη και εφήμερη βοήθεια του καταναλωτισμού. Ανατρέχει στα βιβλία για να βρει τη λύση. Διαβάζει ό,τι πιο μελαγχολικό υπάρχει...

"Η αυτοκτονία είναι η πιο εφήμερη και έξοχη πράξη. Πας αλλού αμέσως...Γλυκιά ανυπαρξία... Θέλω να πάω. Τώρα... Αμέσως..."

Μέσα στην αυτοκαταστροφική της πορεία, συνοδοιπόρος ο Ice. Την ερωτεύεται και θέτει σκοπό του να τη βοηθήσει να απεγκλωβιστεί. Η κοινή πλέον διαδρομή τους είναι δραματική. Πρωταγωνιστές και οι δύο μιας τραγωδίας. Μεγάλη η οδύνη, αλλά και τεράστια η δύναμη της αγάπης. Ο Ice θα καταφέρει τελικά να περισώσει τον αυτοσεβασμό της ηρωίδας και να την βοηθήσει να ανανήψει. Μαζί του θα μπορέσει για πρώτη φορά να απελευθερώσει τον εαυτό της και να ζήσει τον πραγματικό έρωτα.

"Κι έλεγα να διαβάσω λίγο Μadame Bovary... Κι έλεγα... Τα βλέφαρά μου κλείνουν... Με δυσκολία, ξαπλώνομαι στο κρεβάτι... Δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά μου "Nαι", ψιθυρίζω..."
Η γλώσσα της Καραπάνου είναι σκληρή. Αποτυπώνει τον πόνο ζωντανά και πολλές φορές σοκάρει. Η αμεσότητά της, όμως, απογυμνώνει την πολυπλοκότητα της σκέψης. Ακροβατεί από την παράνοια στη λογική, από την εγκατάλειψη στη θέληση και τελικά καθαίρει.

Φώφη Κορίδη