Της ομορφιάς το άγριο φιλί

Αργά αλλά στην ώρα του... Η Οδύσσεια αυτού του κύκλου τραγουδιών, κράτησε σχεδόν μια δεκαετία, μέχρι να ολοκληρωθεί το ταξίδι και να πιάσει στεριά το καράβι. Ξεκίνησε αλλιώς την πλεύση του κι άλλαξε πολιές φορές πορεία, αναγκασμένο από τον καιρό και τις ανάγκες του. Μεσολάβησαν πανδημίες, αλλαγές στη ζωή όλων μας, όμως όταν συναντηθήκαμε με τον Θοδωρή, ξέραμε ποιον προορισμό ψάχναμε και συμφωνούσαμε επίσης πώς θα ταξιδέψουμε και γιατί. Σημαντικά όλα και δυσεύρετα πια, εργαλεία πλοήγησης.
Θέλαμε να αγγίξουμε την ομορφιά που «είναι» κι όχι απλώς που «φαίνεται». Υπήρχε λόγος σοβαρός, αφού πολλά πια στην εποχή μας, μπορούν και φαίνονται αλλά δεν είναι, καθόλου μα καθόλου όμορφα. Και παρότι η Ομορφιά συνεχίζει να υπάρχει δίπλα μας και να λάμπει, αγνοώντας την τυφλότητά μας.
Συζητώντας, ζώντας και τραγουδώντας πιστεύω πως το ταξίδι αυτό, μας έμαθε και μας έκανε καλύτερους και τους δύο και στη ζωή και στην τέχνη του τραγουδιού. Γιατί τελικά τα τραγούδια είναι η δύναμή μας που οφείλουμε να διατηρούμε ακμαία, δημιουργοί και ερμηνευτές. Τα υπόλοιπα, είναι οι αδυναμίες μας.
Θοδωρή Νικολάου, για μια ακόμη φορά σε ευχαριστώ από καρδιάς. Χωρίς εσένα, χωρίς την πίστη και το ταλέντο σου, όλα θα ήταν δύσκολα και στενόχωρα.