Λανθάνων διάλογος

Με αφετηρία τον δραματικό μονόλογο, η παρούσα μελέτη αναδεικνύει τις δυνατότητες που προκύπτουν με την απόσταση των ειδολογικών κατηγοριών από τα αρχικά λογοτεχνικά τους συμφραζόμενα και τον εγκλιματισμό τους σε νέα. Αφ' ης στιγμής το πλαίσιο αναφοράς στη μελέτη του δραματικού μονολόγου μετατοπιστεί από το βικτωριανό πεδίο καταγωγής του στη νεοελληνική ποίηση, εγείρονται ενδιαφέροντα ερωτήματα. Είναι δυνατόν το εν λόγω είδος να αξιοποιηθεί σε μια άλλη ποιητική παράδοση από εκείνη που το γέννησε; Μπορεί, και με ποιους τρόπους, να συμβάλει σε ανανεωτικές προσεγγίσεις περιόδων της νεοελληνικής ποίησης και σε νέους τρόπους θεώρησης του έργου ποιητών, όπως ο Διονύσιος Σολωμός, ο Κωστής Παλαμάς, ο Κ.Π. Καβάφης, ο Κώστας Βάρναλης και ο Γιάννης Ρίτσος; Διαβάζοντας υπό την προοπτική αυτή τον ελληνικό ποιητικό 19ο και 20ό αιώνα, η μελέτη προτείνει ένα νέο μοντέλο θεώρησης τους είδους σε διαλεκτική σχέση με ορισμένες άλλες μορφές μονοδραματικής ποίησης, όπως ο ρητορικός, ο εκφραστικός, ο μεικτός και ο κωμικός μονόλογος.