Βίος απορητικός

Η όγδοη ποιητική του συλλογή πιστοποιεί ότι ο δρόμος του περνάει μέσα από το στοχασμό των εννοιών, χωρίς όμως ν' απουσιάζει το λοξοκοίταγμα στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά (του). Τη διαβάσαμε διττά: σαν ένα βιβλίο της ηλικίας του παρόντος ή του επερχόμενου κενού ή σαν απολογισμό των πεπραγμένων των πρώτων ετών, όταν η αισιοδοξία της νεότητας τύπωνε τις συλλογές υπέρ της κοινής αναπνοής: «Τα εξώφυλλα φτάνουν να σημαδεύουν το φευγάτο καιρό/ της άμετρης προσφοράς και συντροφικότητας,/ άδεια κελύφη δείχνουν απότομα χωρίς καρπό/ και η σκόνη ολοφάνερα σωρεύεται επάνω τους σαν στάχτη». («Ακυρωμένο και το βιβλιακό μας καταφύγιο;»). Σε άλλη στροφή του ίδιου ποιήματος: «Συγκατοικούμε ακόμα στους ίδιους οικείους χώρους/ σαν ξένοι ωστόσο που δεν έχουν να μοιραστούν τίποτα/ απ' το παλιό πάθος των ορκισμένων φίλων που συντηρούσε/ τη λαχτάρα και τη θέρμη φλογερών συναντήσεων». Θα προτιμούσαμε να επιμείνει σ' αυτόν το μελαγχολικό τόνο της ζωής που άσωστη είναι κι όμως αφήνει πάντοτε το κενό, ως προσδοκία που ακυρώθηκε. Αυτό που μας συγκινεί είναι ότι στις εξομολογητικές στιγμές του δεν κρύβεται: «Σταθερά η συνείδηση κερδίζει τότε τον χαμένο της ορίζοντα,/ όπου επιθυμίες, φόβοι και πάθη ξεγυμνώνονται/ και σαν γενναίοι ξαφνικά δεχόμαστε τη μοίρα μας». Η αυτοειρωνεία κι ο αυτοσαρκασμός λεπτοφυώς τεχνουργούνται, γιατί αυτός που γράφει είναι ένας μοναχικός που οδηγείται όχι στην αυτοαπομόνωση, αλλά στη διαχείριση της δαιμονικής φύσης μας: ότι επιθυμούμε την ερώτηση, η οποία σπανίως παίρνει απάντηση. Ισως το λάθος τον πραγματικό εαυτό δεικνύει.



ΒΑΣΙΛΗΣ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 16/09/2005